சடையப்ப பிள்ளை எழுதிவைத்திருந்தது நாவலா கதையா சிறுகதையா என்றெல்லாம் ஒண்ணும் புரியவில்லை. அப்படியெல்லாம் ஒரு வரையறைக்குள் அவை வருகிற மாதிரித் தெரியவில்லை. நானும் ஆராய்ச்சி செய்யும் ஆளும் இல்லை. தினம் இருக்கிற வேலையைச் செய்வதற்கே நேரமில்லை. கஞ்சப் பிசினாறிட்ட ஒரு பைசாப் பேறாது. என்னால முடிந்தது இதைப் படிப்பதுதான். அதே எரிச்சலா இருக்கு. எல்லாப் பயலும் எழுதி என்னத்தக் கண்டான்? இதுல நடை, தீம், பிளாட் எல்லா ஒண்ணும் எனக்கு விளங்கல. நானும் எங்கம்மா சொன்னத கேட்ருக்கணும். எதாவது படிச்சு முன்னேறப் பாத்திருக்கணும். பெரிய எழுத்தாளனாகுணும்னு சென்னைக்கு வந்திட்டேன். பத்தி திருத்திரதில இருந்து, லைபர்ரி ஆர்டர் வாங்கிற வரைக்கும் செட்டியார் பெண்ட நிமித்திருவாரு. ஏதோ உழைக்கிற அளவுக்கு சம்பளம் இல்லைன்னாலும், தனியா இருந்து சமாளிக்க முடியிது. கவனத்தைச் சிதைக்கக்கூடாது. அவரு எழுந்திருக்கிறதுக்கு முன்ன படிச்சிறலாம். மீண்டும் படிக்கத் தொடங்கினேன்.
அடுத்தநாள் காலை பிள்ளை மீண்டும் கேட்டார். எழுத்தாளர் ‘அ’ விடம் போவோமா?” போய் என்ன செய்வது? அவர் வெகு நிதானமாகச் சொன்னார் “இந்தக் கதைகள்”
எழுத்தாளர் ‘அ’ வீட்டுக்கு யாரும் போக முடியாது. போனால் பொண்டாட்டி விளக்கமாத்தை கொண்டு அடிப்பாள் என்று அவன் கேள்விப்பட்டிருந்தான். இரண்டு பேரும் போன போது வீட்டில் எழுத்தாளர் ‘அ’ மனைவியுடன் சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்தார். புத்தகங்கள் ஒன்றிறண்டு இறைந்து கிடந்தன. வீசி எறிந்திருக்க வேண்டும். தமிழ் எழுத்தாளனின் தலைவிதி ‘மன்னார் அண்ட் கம்பெனி’ தங்கவேலு நிலையிலேயே தங்கிவிட்டது. தமிழில் மிகச் சிறந்த எழுத்தாளர்கள் என்று பறையடிக்கப் படுபவர்களின் நூல்கள் ஐநூறு விற்றால் ‘சுபர் ஹிட்’. சோறு தின்ன என்ன செய்வாள் பத்தினி. அதுவும் இந்தக் காலத்தில் வீடு ஏசி பிரிட்ஜ், கட்டில் கண்ணாடி என்று எழுத்தாளனுக்கும் வேண்டியிருக்கிறது. ரொம்ப நேர்த்தியா இல்லைன்னா ச.பிள்ளை சொன்னார் ‘நம்ம பாடு தேவலை. இதுமாதிரியாகல”
அ’ பனியன் போடாமலேயே சட்டையை எடுத்து மாட்டிக்கொண்டு எங்களுடன் கிளம்பினார். “டீக்குடுச்சிக்கிட்டே பேசுவோம்” அவர் பின்னால் இருவரும் போனார்கள். டீக்கடைக்கார்ர் வரவேற்றார். முகத்திலிருந்த சிரிப்பு “வாங்கடா, அ கிட்ட மாட்டிக்கிட்டீங்களா என்று கேட்பது போலிருந்தது. கடை ரொம்ப மோசமில்லை. நடுத்தர வர்க்கத்துக்கேற்றாற் போலிருந்தது.
“சார் நான் செட்டியார் பதிப்பகத்தில இருக்கிறேன்”
ஆமா தெரியுமே சொல்லுங்க”
இவங்க, எங்க ஊர்க்காரர். சிறுகதைகள், எழுதி வச்சிருக்கிறாரு. வெளியிடணும்னு நினைக்கிறாரு’
“தாராளமா வெளியிடுங்க” ‘அ’ விடம் எப்படிச் சொல்வதென்று புரியவில்லை.
“இல்லை உங்களுக்குத் தெரிஞ்ச யாராவது இருந்தா” பாம்பைத் தொட்டதுபோல் அலரினார் ‘அ’. பிறகு கொஞ்சநேரம் அமைதியாக இருந்தார். வந்த ஆள் எப்படி என்று அளப்பது போல் பிள்ளையைப் பார்த்தார். பிள்ளையின் வெள்ளை வேட்டி, பட்டை எல்லாம் எந்த மார்டன் எழுத்தாளனுக்குப் பிடிக்கும? குறைந்த பட்சம் சட்டை பட்டனையாவது திறந்து, நெஞ்சைக்காட்டிக் கொண்டிருந்தால், ரசிகர்களின் நெஞ்சைத் திறந்து பார்க்க முடியும். மூணு டீக்குக் கொடுத்த காசு வீணாய்ப் போச்சே என்பது போல் முகத்தைச் சுழித்தார். ஊர் எந்த ஊர்? அது இது என்று கேட்டு, குறிப்பாக கதையைப் பற்றியும், பிள்ளையின் படிப்பு வாசனை பற்றியும் கேட்பதை தவிர்த்து மிச்சமிருந்த எல்லாக் கேள்விகளையும் கேட்டார். அரைமணி நேரம் பேசியும், ஒரு பாச்சாவும் பலிக்கவில்லை அவரிடம். கடைசியில், படிச்சுக் கருத்தாவது சொல்லுங்க என்று காகிதக் கட்டுக்களை எடுத்தார் பிள்ளை. ‘படிச்சு பாத்துட்டு கண்டிப்பாச் சொல்றேன் என்று உறுதிமொழி கொடுத்துக் கையை நீட்டினார். நான் தான் தடுத்தேன். “சார் அவர்ட்ட வேற பிரதிகள் கிடையாது. போட்டோக் காபி எடுத்திட்டு தர்றேன்..” என்று உண்மையும் பொய்யும் கலந்து சொல்ல வேண்டியதாயிற்று. வெளியே வந்ததும் பிள்ளை தவறாக நினைத்த்து விடக்கூடாதென்று சொன்னேன் “அவரு வாங்கி வச்சுக்கிட்டுப் படிக்கவும் மாட்டார் திரும்பக் கொடுக்கவும் மாட்டார். அவரு பொண்டாட்டி, வென்னி வைக்கத்தான் உதவும்” நல்ல வேளை நீங்க கொடுக்கல.” இப்படித்தான் எல்லா எழுத்தாளனும் இங்க மானங்கெட்டு வாழ்க்கையைத் தொடங்குதான் என்று இவரிடம் சொல்ல வேண்டுமென்று ஆசைப் பட்டேன். ஆனால் முடியவில்லை. ரொம்ப வேண்டியவர். மனசைப் புண்படுத்தி விடக்கூடாது.
அடுத்தநாள் குண்டலகேசிப் பதிப்பகத்துக்குப் போனோம். கணக்குப் பிள்ளைபோல தெரிந்தவர், சார், வெளியூர் போயிருக்காரே, வர இரண்டு நாளாகும்” என்றார். “ஒண்ணும் இல்லை சிறுகதைத் தொகுப்பு ஒண்ணு வெளியிடணும்”
“ஓ அப்படியா? கொண்டு வந்திருக்கீங்களா?”
பிள்ளை முந்திக் கொண்டு “ஆமா” என்றார். “கொடுத்திட்டுப் போங்க பாக்கச் சொல்றேன்” மீண்டும் தடுத்தாட்கொண்டேன் என்று தான் சொல்ல வேண்டும். “இல்லை சார் வந்ததும் வர்றோம். அங்கே, புத்தகம் போடுவார்களா என்று எனக்கே நம்பிக்கையில்லை. நவீன இலக்கியத்துக்கென்றே ஆரம்பிக்கப் பட்ட பதிப்பகம். தொடை முலை, க(கா)ம்பு என்று தொடங்கினால் அது நவீன இலக்கியம் என்று வரவேற்பார்கள். செக்ஸைக் கடந்தால்தான் அதிலிருந்து விடுதலை. பிள்ளை பழம் பஞ்சாங்கம். ஆனாலும் வீட்டிற்குப் போகும் வழியில் இருந்ததால், பிள்ளையின் ஆசையை ஏன் கெடுப்பானேன் என்று ஒரு போக்குக் காட்டினேன். நானும் ஒரு பதிப்பகத்தில் வேலை செய்வதால் இந்தப் புத்தி வந்திருக்க வேண்டும். நம்ம ஊர்க்கார்ருக்கு ஏதோ உதவி செய்தோம் என்று இருக்கும் அல்லவா?
தனிப் பதிப்பகம் ஒன்று இருக்கிறது. அதில் எழுத்தாளரே காசு கொடுத்தால் பதிப்பித்துக் கொடுப்பார்கள். மேலதிகமாக ஜம்பம் வேறு. ஏதோ உலகத் தரத்தில் புத்தகங்களை வெளியிடுவதாக பாவனை. அங்கே ஐம்பதாயிரம் வரையாகும். பிள்ளையிடம் ஐம்பது தேறுமா என்பதே சந்தேகம். பிள்ளையிடம் சொன்னேன் “ அடப் பாவிகளா எழுதிட்டுக் காசுவேற கொடுக்கணுமா?” அவருடைய அதிர்ச்சி எனக்குப் புரிந்தது. தமிழ்நாட்டு வாசகர்களைப் பற்றி அவருக்குத் தெரியாது. பத்தாயிரம் ரூபாய் கொடுத்துப் படிக்கப் புத்த்கமும் கொடுத்து படிக்கச் சொன்னால் கூட படிக்கவும் வேண்டாம், ரூபாயும் வேண்டாம் என்று சொல்லும் ஞானிகள்.
“ஆமாங்க. தமிழ்நாட்ல் புத்தகம் படிக்கிறவங்க எத்தனை பேரு இருக்கான்?. வாசகர்களைவிட எழுத்தாளர்கள் அதிகம் இருக்காங்க. எழுத்தாளருக்கே காசு கொடுக்கலைன்ன அவனும் என்னத்தப் புத்தகம் வாங்க முடியும். காலைல ஆபிஸ்ல கணக்கெழுதிட்டு, கூட்டிப் பெருக்கி விட்ட விடைகளைத் தூக்கத்தில் நாவல்ல எழுதறது இன்னொரு வகையான நவீனம். எல்லாம் இலக்கியந்தான். சவத்துக்குப் பொறந்த பயலுக. லைபரெரி ஆர்டர் கிடைக்குதுன்னு ஒண்ணுல இருந்து பத்தாம் வாய்ப்பாடுவரை எழுத்தில எழுதி கதைப் புத்தகம்னு வெளியிட்ட்ருவானுக” எனக்கும் இதுதான் சான்ஸ். இந்தப் பயலுகளை திட்ட இப்படி வாய்ப்புக் கொடுத்த பிள்ளையை மனசுக்குள் பாராட்டினேன்.
வீட்டில் சாப்பிட்டு விட்டுப் படுத்தபோது, மணி ஒன்பது தான் ஆகியிருந்தது. பிள்ளை அடுத்த அறையில் என் அலமாரியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். மிகப் பிரபலமான ஒரு நாவலாசிரியரின் நாவலை எடுத்து வந்தார். அட்டை பளபளப்பில் மயங்கியிருக்க வேண்டும். அச்சு முறையும் அழகாக இருந்தது. “அதுல புத்தக வடிவுதான் அழகா இருக்கும். உள்ளடக்கம் சுத்த மோசம்”. என்றேன்
“ஓஹோ இப்படியெல்லாம் கூட இருக்கா?” புத்திசாலிகள்தான் புத்தகம் எழுத வருவாங்க அதுதான் வெளியிடுவாங்கன்னு நெனச்சிருந்தேனே”
“அந்தக்காலத்தில இந்து நேசன் இல்லையா? அது மாதிரித்தான்”
“இப்ப என்ன? எல்லாரும் இந்து நேசன் மாதிரி எழுதறானுக. உடலின் சுதந்திரம், உள்ளத்தின் சுதந்திரம்னு பேசிட்டு ஏதாவதொரு சாமியார்ட்ட அல்லது கோயில்ல சரணாகதி ஆகிரானுக. எழுதறத விட வாய் கிழியப் பேசுறாங்க. இதைப்பத்தி எவனும் நாவல் சிறுகதை எழுதக் காணோம். உலகத்தில நடக்கிற அநீதி எல்லாம் பேசுறவனுகளுக்குத் தங்களைப் பத்தி எழுத முடியல. வியாபாரம் கெட்டுடுமோன்னு பயம். சினிமாவில சினிமா இசையில எப்படி, இதாலி, பிரேஸில் அங்க இங்க போய்க்காப்பி அடிக்கிறாங்களோ அதே மாதிரி எழுத்தாளனுகளும் காபி அடிக்கிறானுக. என்ன இசையும் சினிமாவும் எல்லோரும் பாக்றதுனால தெரிஞ்சுபோய்ருது. இது தெரியறது கஷ்டம். ஆயிரம் பிரதி வித்ததும் தான் பெரிய எழுத்தாளன்னு ஊருக்கெல்லாம் டமாரம் அடிச்சித் தண்டோரா கொட்டி கூட பஜனை பாட பெரியகூட்ட்த்தைக் கூட்டி கொண்டாட ஆரம்பிச்சிரானுக. சொறிவது சுகம். அதை அனுபவிக்க அடுத்தவனையும் சொறிய வேண்டும்.
திராவிட இயக்கத்துக் கதைகள்ள கற்புப் படாத பாடு படும். கற்பழிஞ்சிட்டாள்ங்கிற வார்த்தையை வச்சே பல கதைகள் எழுதுனாங்க. பளபளன்னு காகித்தில தொடவே நல்லா இருக்குற மாதிரிப் புத்தகம் போட்டு நூலகங்கள்ல வாங்கச் சொல்லில் அரசு ஆணை போட வச்சிருவாங்க. பிறகென்ன “நான் முப்பது புத்தகம் எழுதினேன் அத்தனையும் பேரிலக்கியங்கள்’ அப்படின்னு கட்சிக்காரனுங்கள விட்டே சொல்ல வைக்க வேண்டியது. சடையப்ப பிள்ளையின் கணக்கில் ஒரு புத்தகங்கூட திராவிட இயக்கத்தில இருந்து நல்ல புத்தகம் வரலே. அம்பது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக நடக்கும் அரசியல் இயக்கத்திலிருந்து, பாரதிதாசனுக்கு அப்புறம் ஒண்ணுமேயில்ல. நல்ல புத்தகங்களைப் படிப்பாங்களான்னு அவருக்குச் சந்தேகம். திருக்குறள்ல சொல்லிருக்குன்னு நாலடியார்ல உள்ள செய்யுளச் சொல்லுவாங்க. புலியை விரட்டிய தாய்க்குலம்னும் புறநானுறுன்னும் ஏதேதோ சொல்லுவாங்க. புறநானூறுல அப்படி ஒருபாட்டே கிடையாது. ஏதோ அடிச்சு விடவேண்டியதுதான். புத்திசாலிகள் அறிவுஜீவிகளைப் பற்றி யெல்லாம் அவங்களுக்குக் கவலயில்ல.
இடதுசாரி எழுத்தாளர்கள் உணர்வுகளின், மனிதர்களின் இயல்பான இயக்கத்தைவிட கதையில் தத்துவங்களின் இயக்கமே அதிகமாக இருந்தது. படிக்கிறாங்களோ இல்லையோ படிச்சமாதிரிக் காட்டிக்கிறவங்களுக்கு மதிப்பு இருக்கும். படிக்கிறது நல்லது. அதை மறுக்க மாட்டாங்க. ஏக மனதா ஆதரிப்பாங்க. ஆனா தாங்க நினைக்கிற மாதிரி எல்லோரும் நினைக்கணும்னு எதிர்பாப்பாங்க. இப்ப எல்லாம் தேங்கிப் போச்சு. டாலர் சம்பாத்தியம் எல்லாத் தத்துவங்களையும் வெள்ளமா வந்து தள்ளிக்கிட்டுப் போயிருச்சு. நிறையப் பணம் புரள்ற காலத்தில சோஷலிஸம் வேகாது. ஒருவேளை தரித்திரகாலம் திரும்பி வந்தா சான்ஸ் கிடைக்கும். அப்பவும் இலக்கியம் படிப்பாங்களாங்கிறது சந்தேகந்தான். இப்படி ஆளுக்கொரு வீடு பிடிச்சிக்கிட்டு, தானும் புதுவீடு கட்டாமே, மத்தவனையும் இருக்கவிடாம இதுதான் தமிழ் எழுத்தாளனுக கதை.
சடையப்ப பிள்ளைக்கு இவன் சொல்லாமல் விட்டது என்ன என்று புரிந்தது. நீங்கள்ளாம் ஏன் எழுத வாரீங்க. இருக்கிற எழுத்தாளனுக்கே எழுதவும் முடியல. எழுதாம இருக்கவும் முடியல. புத்தகத்தை பதிப்பிக்க முடியல. பதிப்பிச்சா விக்க முடியல. ஒருவிஷயத்த நல்லா செய்வானுங்க. நல்ல உரத்த, கரகரத்த, குரலில் தன் பெருமைகளைப் பேச முடியும். முதலின் தமிழின் ஆதியை அப்புறம் அதன் வளமையை பேசிட்டு கடைசியில தன் பேரைப் போட்டுக்கிட்டு.. அடக்கமாப் பேசறமாதிரி அகங்காரமா பேசறதக் கலையாக்கி வச்சிருக்கானுக..
இவ்வளவு புரியாதவராக இருக்கிறாரே என்று வியப்பாக இருந்தது. பற்பசை விற்பதைப் போல புத்தகங்களையும் விற்கிறார்கள். இரண்டு வாங்கினால் ஒன்று இலவசம். கூப்பனைப் பூர்த்தி செய்தனுப்பினால் டெலிவிஷன் செட் இலவசம். புத்தகம் எழுதுவதைப் பற்றி யோசிப்பதைவிட டெலிவிஷன் விற்கப் போகலாம்.
கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெள்ளை மேகங்கள் வானில் பஞ்சு பஞ்சாகப் பிரிவதைப் தன் கனவு கலைவதை சடையப்ப பிள்ளையும் புரிந்துகொண்டார். ஆனாலும் ஒரு எழுத்தாளனாகிவிடவேண்டும் என்று ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு மேல் கண்ட கனவு மனதை விட்டு அகல மறுத்தது. அந்தக் கனவுடனேதான் அன்றும் தூக்கிப் போனார். அன்று இரவில் பெரிய பத்திரிக்கையின் ஆசிரியராக ஏகப்பட்ட வேலைகளுடன், கதாசிரியர்களிடம் பேசுவது படைப்புகளை எடிட் செய்வதுமாக தூங்கிய நேரம் கழிந்தது. விழித்த போது அவருக்கே ஆச்சரியமாக இருந்தது. இட்லிக்கடையின் கனவுகள் சென்னையிலும் வதைத்தன. முன்னர் பகலில் மட்டும் அவ்வப்போது இருமலைப் போல் இருந்த நோய் இப்போது இரவிலும் தொடர்ந்து தீராத காய்ச்சல் ஆகிவிட்டது.
அடுத்தநாள் காலை பிள்ளை மீண்டும் கேட்டார். எழுத்தாளர் ‘அ’ விடம் போவோமா?” போய் என்ன செய்வது? அவர் வெகு நிதானமாகச் சொன்னார் “இந்தக் கதைகள்”
எழுத்தாளர் ‘அ’ வீட்டுக்கு யாரும் போக முடியாது. போனால் பொண்டாட்டி விளக்கமாத்தை கொண்டு அடிப்பாள் என்று அவன் கேள்விப்பட்டிருந்தான். இரண்டு பேரும் போன போது வீட்டில் எழுத்தாளர் ‘அ’ மனைவியுடன் சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்தார். புத்தகங்கள் ஒன்றிறண்டு இறைந்து கிடந்தன. வீசி எறிந்திருக்க வேண்டும். தமிழ் எழுத்தாளனின் தலைவிதி ‘மன்னார் அண்ட் கம்பெனி’ தங்கவேலு நிலையிலேயே தங்கிவிட்டது. தமிழில் மிகச் சிறந்த எழுத்தாளர்கள் என்று பறையடிக்கப் படுபவர்களின் நூல்கள் ஐநூறு விற்றால் ‘சுபர் ஹிட்’. சோறு தின்ன என்ன செய்வாள் பத்தினி. அதுவும் இந்தக் காலத்தில் வீடு ஏசி பிரிட்ஜ், கட்டில் கண்ணாடி என்று எழுத்தாளனுக்கும் வேண்டியிருக்கிறது. ரொம்ப நேர்த்தியா இல்லைன்னா ச.பிள்ளை சொன்னார் ‘நம்ம பாடு தேவலை. இதுமாதிரியாகல”
அ’ பனியன் போடாமலேயே சட்டையை எடுத்து மாட்டிக்கொண்டு எங்களுடன் கிளம்பினார். “டீக்குடுச்சிக்கிட்டே பேசுவோம்” அவர் பின்னால் இருவரும் போனார்கள். டீக்கடைக்கார்ர் வரவேற்றார். முகத்திலிருந்த சிரிப்பு “வாங்கடா, அ கிட்ட மாட்டிக்கிட்டீங்களா என்று கேட்பது போலிருந்தது. கடை ரொம்ப மோசமில்லை. நடுத்தர வர்க்கத்துக்கேற்றாற் போலிருந்தது.
“சார் நான் செட்டியார் பதிப்பகத்தில இருக்கிறேன்”
ஆமா தெரியுமே சொல்லுங்க”
இவங்க, எங்க ஊர்க்காரர். சிறுகதைகள், எழுதி வச்சிருக்கிறாரு. வெளியிடணும்னு நினைக்கிறாரு’
“தாராளமா வெளியிடுங்க” ‘அ’ விடம் எப்படிச் சொல்வதென்று புரியவில்லை.
“இல்லை உங்களுக்குத் தெரிஞ்ச யாராவது இருந்தா” பாம்பைத் தொட்டதுபோல் அலரினார் ‘அ’. பிறகு கொஞ்சநேரம் அமைதியாக இருந்தார். வந்த ஆள் எப்படி என்று அளப்பது போல் பிள்ளையைப் பார்த்தார். பிள்ளையின் வெள்ளை வேட்டி, பட்டை எல்லாம் எந்த மார்டன் எழுத்தாளனுக்குப் பிடிக்கும? குறைந்த பட்சம் சட்டை பட்டனையாவது திறந்து, நெஞ்சைக்காட்டிக் கொண்டிருந்தால், ரசிகர்களின் நெஞ்சைத் திறந்து பார்க்க முடியும். மூணு டீக்குக் கொடுத்த காசு வீணாய்ப் போச்சே என்பது போல் முகத்தைச் சுழித்தார். ஊர் எந்த ஊர்? அது இது என்று கேட்டு, குறிப்பாக கதையைப் பற்றியும், பிள்ளையின் படிப்பு வாசனை பற்றியும் கேட்பதை தவிர்த்து மிச்சமிருந்த எல்லாக் கேள்விகளையும் கேட்டார். அரைமணி நேரம் பேசியும், ஒரு பாச்சாவும் பலிக்கவில்லை அவரிடம். கடைசியில், படிச்சுக் கருத்தாவது சொல்லுங்க என்று காகிதக் கட்டுக்களை எடுத்தார் பிள்ளை. ‘படிச்சு பாத்துட்டு கண்டிப்பாச் சொல்றேன் என்று உறுதிமொழி கொடுத்துக் கையை நீட்டினார். நான் தான் தடுத்தேன். “சார் அவர்ட்ட வேற பிரதிகள் கிடையாது. போட்டோக் காபி எடுத்திட்டு தர்றேன்..” என்று உண்மையும் பொய்யும் கலந்து சொல்ல வேண்டியதாயிற்று. வெளியே வந்ததும் பிள்ளை தவறாக நினைத்த்து விடக்கூடாதென்று சொன்னேன் “அவரு வாங்கி வச்சுக்கிட்டுப் படிக்கவும் மாட்டார் திரும்பக் கொடுக்கவும் மாட்டார். அவரு பொண்டாட்டி, வென்னி வைக்கத்தான் உதவும்” நல்ல வேளை நீங்க கொடுக்கல.” இப்படித்தான் எல்லா எழுத்தாளனும் இங்க மானங்கெட்டு வாழ்க்கையைத் தொடங்குதான் என்று இவரிடம் சொல்ல வேண்டுமென்று ஆசைப் பட்டேன். ஆனால் முடியவில்லை. ரொம்ப வேண்டியவர். மனசைப் புண்படுத்தி விடக்கூடாது.
அடுத்தநாள் குண்டலகேசிப் பதிப்பகத்துக்குப் போனோம். கணக்குப் பிள்ளைபோல தெரிந்தவர், சார், வெளியூர் போயிருக்காரே, வர இரண்டு நாளாகும்” என்றார். “ஒண்ணும் இல்லை சிறுகதைத் தொகுப்பு ஒண்ணு வெளியிடணும்”
“ஓ அப்படியா? கொண்டு வந்திருக்கீங்களா?”
பிள்ளை முந்திக் கொண்டு “ஆமா” என்றார். “கொடுத்திட்டுப் போங்க பாக்கச் சொல்றேன்” மீண்டும் தடுத்தாட்கொண்டேன் என்று தான் சொல்ல வேண்டும். “இல்லை சார் வந்ததும் வர்றோம். அங்கே, புத்தகம் போடுவார்களா என்று எனக்கே நம்பிக்கையில்லை. நவீன இலக்கியத்துக்கென்றே ஆரம்பிக்கப் பட்ட பதிப்பகம். தொடை முலை, க(கா)ம்பு என்று தொடங்கினால் அது நவீன இலக்கியம் என்று வரவேற்பார்கள். செக்ஸைக் கடந்தால்தான் அதிலிருந்து விடுதலை. பிள்ளை பழம் பஞ்சாங்கம். ஆனாலும் வீட்டிற்குப் போகும் வழியில் இருந்ததால், பிள்ளையின் ஆசையை ஏன் கெடுப்பானேன் என்று ஒரு போக்குக் காட்டினேன். நானும் ஒரு பதிப்பகத்தில் வேலை செய்வதால் இந்தப் புத்தி வந்திருக்க வேண்டும். நம்ம ஊர்க்கார்ருக்கு ஏதோ உதவி செய்தோம் என்று இருக்கும் அல்லவா?
தனிப் பதிப்பகம் ஒன்று இருக்கிறது. அதில் எழுத்தாளரே காசு கொடுத்தால் பதிப்பித்துக் கொடுப்பார்கள். மேலதிகமாக ஜம்பம் வேறு. ஏதோ உலகத் தரத்தில் புத்தகங்களை வெளியிடுவதாக பாவனை. அங்கே ஐம்பதாயிரம் வரையாகும். பிள்ளையிடம் ஐம்பது தேறுமா என்பதே சந்தேகம். பிள்ளையிடம் சொன்னேன் “ அடப் பாவிகளா எழுதிட்டுக் காசுவேற கொடுக்கணுமா?” அவருடைய அதிர்ச்சி எனக்குப் புரிந்தது. தமிழ்நாட்டு வாசகர்களைப் பற்றி அவருக்குத் தெரியாது. பத்தாயிரம் ரூபாய் கொடுத்துப் படிக்கப் புத்த்கமும் கொடுத்து படிக்கச் சொன்னால் கூட படிக்கவும் வேண்டாம், ரூபாயும் வேண்டாம் என்று சொல்லும் ஞானிகள்.
“ஆமாங்க. தமிழ்நாட்ல் புத்தகம் படிக்கிறவங்க எத்தனை பேரு இருக்கான்?. வாசகர்களைவிட எழுத்தாளர்கள் அதிகம் இருக்காங்க. எழுத்தாளருக்கே காசு கொடுக்கலைன்ன அவனும் என்னத்தப் புத்தகம் வாங்க முடியும். காலைல ஆபிஸ்ல கணக்கெழுதிட்டு, கூட்டிப் பெருக்கி விட்ட விடைகளைத் தூக்கத்தில் நாவல்ல எழுதறது இன்னொரு வகையான நவீனம். எல்லாம் இலக்கியந்தான். சவத்துக்குப் பொறந்த பயலுக. லைபரெரி ஆர்டர் கிடைக்குதுன்னு ஒண்ணுல இருந்து பத்தாம் வாய்ப்பாடுவரை எழுத்தில எழுதி கதைப் புத்தகம்னு வெளியிட்ட்ருவானுக” எனக்கும் இதுதான் சான்ஸ். இந்தப் பயலுகளை திட்ட இப்படி வாய்ப்புக் கொடுத்த பிள்ளையை மனசுக்குள் பாராட்டினேன்.
வீட்டில் சாப்பிட்டு விட்டுப் படுத்தபோது, மணி ஒன்பது தான் ஆகியிருந்தது. பிள்ளை அடுத்த அறையில் என் அலமாரியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். மிகப் பிரபலமான ஒரு நாவலாசிரியரின் நாவலை எடுத்து வந்தார். அட்டை பளபளப்பில் மயங்கியிருக்க வேண்டும். அச்சு முறையும் அழகாக இருந்தது. “அதுல புத்தக வடிவுதான் அழகா இருக்கும். உள்ளடக்கம் சுத்த மோசம்”. என்றேன்
“ஓஹோ இப்படியெல்லாம் கூட இருக்கா?” புத்திசாலிகள்தான் புத்தகம் எழுத வருவாங்க அதுதான் வெளியிடுவாங்கன்னு நெனச்சிருந்தேனே”
“அந்தக்காலத்தில இந்து நேசன் இல்லையா? அது மாதிரித்தான்”
“இப்ப என்ன? எல்லாரும் இந்து நேசன் மாதிரி எழுதறானுக. உடலின் சுதந்திரம், உள்ளத்தின் சுதந்திரம்னு பேசிட்டு ஏதாவதொரு சாமியார்ட்ட அல்லது கோயில்ல சரணாகதி ஆகிரானுக. எழுதறத விட வாய் கிழியப் பேசுறாங்க. இதைப்பத்தி எவனும் நாவல் சிறுகதை எழுதக் காணோம். உலகத்தில நடக்கிற அநீதி எல்லாம் பேசுறவனுகளுக்குத் தங்களைப் பத்தி எழுத முடியல. வியாபாரம் கெட்டுடுமோன்னு பயம். சினிமாவில சினிமா இசையில எப்படி, இதாலி, பிரேஸில் அங்க இங்க போய்க்காப்பி அடிக்கிறாங்களோ அதே மாதிரி எழுத்தாளனுகளும் காபி அடிக்கிறானுக. என்ன இசையும் சினிமாவும் எல்லோரும் பாக்றதுனால தெரிஞ்சுபோய்ருது. இது தெரியறது கஷ்டம். ஆயிரம் பிரதி வித்ததும் தான் பெரிய எழுத்தாளன்னு ஊருக்கெல்லாம் டமாரம் அடிச்சித் தண்டோரா கொட்டி கூட பஜனை பாட பெரியகூட்ட்த்தைக் கூட்டி கொண்டாட ஆரம்பிச்சிரானுக. சொறிவது சுகம். அதை அனுபவிக்க அடுத்தவனையும் சொறிய வேண்டும்.
திராவிட இயக்கத்துக் கதைகள்ள கற்புப் படாத பாடு படும். கற்பழிஞ்சிட்டாள்ங்கிற வார்த்தையை வச்சே பல கதைகள் எழுதுனாங்க. பளபளன்னு காகித்தில தொடவே நல்லா இருக்குற மாதிரிப் புத்தகம் போட்டு நூலகங்கள்ல வாங்கச் சொல்லில் அரசு ஆணை போட வச்சிருவாங்க. பிறகென்ன “நான் முப்பது புத்தகம் எழுதினேன் அத்தனையும் பேரிலக்கியங்கள்’ அப்படின்னு கட்சிக்காரனுங்கள விட்டே சொல்ல வைக்க வேண்டியது. சடையப்ப பிள்ளையின் கணக்கில் ஒரு புத்தகங்கூட திராவிட இயக்கத்தில இருந்து நல்ல புத்தகம் வரலே. அம்பது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக நடக்கும் அரசியல் இயக்கத்திலிருந்து, பாரதிதாசனுக்கு அப்புறம் ஒண்ணுமேயில்ல. நல்ல புத்தகங்களைப் படிப்பாங்களான்னு அவருக்குச் சந்தேகம். திருக்குறள்ல சொல்லிருக்குன்னு நாலடியார்ல உள்ள செய்யுளச் சொல்லுவாங்க. புலியை விரட்டிய தாய்க்குலம்னும் புறநானுறுன்னும் ஏதேதோ சொல்லுவாங்க. புறநானூறுல அப்படி ஒருபாட்டே கிடையாது. ஏதோ அடிச்சு விடவேண்டியதுதான். புத்திசாலிகள் அறிவுஜீவிகளைப் பற்றி யெல்லாம் அவங்களுக்குக் கவலயில்ல.
இடதுசாரி எழுத்தாளர்கள் உணர்வுகளின், மனிதர்களின் இயல்பான இயக்கத்தைவிட கதையில் தத்துவங்களின் இயக்கமே அதிகமாக இருந்தது. படிக்கிறாங்களோ இல்லையோ படிச்சமாதிரிக் காட்டிக்கிறவங்களுக்கு மதிப்பு இருக்கும். படிக்கிறது நல்லது. அதை மறுக்க மாட்டாங்க. ஏக மனதா ஆதரிப்பாங்க. ஆனா தாங்க நினைக்கிற மாதிரி எல்லோரும் நினைக்கணும்னு எதிர்பாப்பாங்க. இப்ப எல்லாம் தேங்கிப் போச்சு. டாலர் சம்பாத்தியம் எல்லாத் தத்துவங்களையும் வெள்ளமா வந்து தள்ளிக்கிட்டுப் போயிருச்சு. நிறையப் பணம் புரள்ற காலத்தில சோஷலிஸம் வேகாது. ஒருவேளை தரித்திரகாலம் திரும்பி வந்தா சான்ஸ் கிடைக்கும். அப்பவும் இலக்கியம் படிப்பாங்களாங்கிறது சந்தேகந்தான். இப்படி ஆளுக்கொரு வீடு பிடிச்சிக்கிட்டு, தானும் புதுவீடு கட்டாமே, மத்தவனையும் இருக்கவிடாம இதுதான் தமிழ் எழுத்தாளனுக கதை.
சடையப்ப பிள்ளைக்கு இவன் சொல்லாமல் விட்டது என்ன என்று புரிந்தது. நீங்கள்ளாம் ஏன் எழுத வாரீங்க. இருக்கிற எழுத்தாளனுக்கே எழுதவும் முடியல. எழுதாம இருக்கவும் முடியல. புத்தகத்தை பதிப்பிக்க முடியல. பதிப்பிச்சா விக்க முடியல. ஒருவிஷயத்த நல்லா செய்வானுங்க. நல்ல உரத்த, கரகரத்த, குரலில் தன் பெருமைகளைப் பேச முடியும். முதலின் தமிழின் ஆதியை அப்புறம் அதன் வளமையை பேசிட்டு கடைசியில தன் பேரைப் போட்டுக்கிட்டு.. அடக்கமாப் பேசறமாதிரி அகங்காரமா பேசறதக் கலையாக்கி வச்சிருக்கானுக..
இவ்வளவு புரியாதவராக இருக்கிறாரே என்று வியப்பாக இருந்தது. பற்பசை விற்பதைப் போல புத்தகங்களையும் விற்கிறார்கள். இரண்டு வாங்கினால் ஒன்று இலவசம். கூப்பனைப் பூர்த்தி செய்தனுப்பினால் டெலிவிஷன் செட் இலவசம். புத்தகம் எழுதுவதைப் பற்றி யோசிப்பதைவிட டெலிவிஷன் விற்கப் போகலாம்.
கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெள்ளை மேகங்கள் வானில் பஞ்சு பஞ்சாகப் பிரிவதைப் தன் கனவு கலைவதை சடையப்ப பிள்ளையும் புரிந்துகொண்டார். ஆனாலும் ஒரு எழுத்தாளனாகிவிடவேண்டும் என்று ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு மேல் கண்ட கனவு மனதை விட்டு அகல மறுத்தது. அந்தக் கனவுடனேதான் அன்றும் தூக்கிப் போனார். அன்று இரவில் பெரிய பத்திரிக்கையின் ஆசிரியராக ஏகப்பட்ட வேலைகளுடன், கதாசிரியர்களிடம் பேசுவது படைப்புகளை எடிட் செய்வதுமாக தூங்கிய நேரம் கழிந்தது. விழித்த போது அவருக்கே ஆச்சரியமாக இருந்தது. இட்லிக்கடையின் கனவுகள் சென்னையிலும் வதைத்தன. முன்னர் பகலில் மட்டும் அவ்வப்போது இருமலைப் போல் இருந்த நோய் இப்போது இரவிலும் தொடர்ந்து தீராத காய்ச்சல் ஆகிவிட்டது.
