இசைக்கூடம்

அந்த இசைக்கலைஞன் தெருவில் நின்று தன் கொட்டாங்கச்சி வயலின் வாசித்துக் கொண்டிருந்தான். அவனைப் பார்த்தால் பலநாட்கள் பட்டினி கிடந்தவன் போலிருந்தான். எண்ணை தேய்த்துப் பலநாட்கள் ஆகியிருக்க வேண்டும். நீண்ட தலைமுடி மிகமிக அழுக்காக இருந்தது. குளித்திருக்க வாய்ப்பே இல்லை. காலையில் அலுவலகம் செல்லும் போதுதான் பார்த்தேன். யாரோ பிச்சைக்காரன் போல் தெரிந்தான். வயலின் எனக்குப் பிடித்த ‘கொடியசைந்ததும் காற்று வந்ததா? என்று இழைந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. சினிமாப் பாடல்கள் மட்டும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தவன் கொஞ்ச காலமாக கர்னாடக இசைப் பாடல்களை வாத்திய இசைகளைக் கேட்கத் தொடங்கியிருந்தேன். குறிப்பாக கர்னாடக சங்கீதத்தில் எதை ரசித்தேன் என்று சொல்லத் தெரியவில்லை. ஒருவேளை இப்போது வரும் சினிமாப் பாடல்களின் வரிகளும் எப்போதும் குத்தாட்டம் போடும் இசையும் தாளமும் காரணமாக இருக்கலாம். குத்தாட்டம் போடும் வயது தாண்டிப் பலகாலமாகிறது. அன்று முழுவதும் அந்த தெருவில் நின்ற இசைக்கலைஞன் இசைத்த பாடல்கள் மனதில் ரீங்கார மிட்டுக் கொண்டிருந்தன. அவ்வப்போது தோன்றியது அவன் எந்த வித்வானிடம் படித்திருக்கக் கூடும். அவன் கைகளில் பத்துப் பதினைந்து வயலின்கள் வைத்திருந்தான். செய்து விற்பவனாக இருக்கக்கூடும். இவனே செய்கிறானா? இப்படிப் பட்ட இசையை வாசிப்பவன் கொட்டாங்கச்சியின் நாரைப் பிடிங்கிக் கொண்டிருப்பதைக் கற்பனை செய்ய முடியவில்லை. இது எனது மத்திய வர்க்கப் பிரச்சனையாக இருக்கக் கூடும் என்றாலும், கைவினைத் தொழில் செய்பவனுக்கு இசைபோன்ற மனதில் கணக்கிட்டு ரசித்து வாசிக்கும் திறன் இருக்காது என்று அதிகபட்ச உறுதியாக நினைத்தேன். அப்ஸ்ட்ராக்ட்(abstract) கலை சிந்திப்பவர்- களுக்கே கைகூடும். சரி மீண்டும் தெருக்கலைஞனிடமே வருகிறேன்.
சாயந்தரம் அலுவலகம் விட்டு வரும்போது என் வீட்டுக்கு எதிரிலிருந்த தேநீர்க்கடையின் பெஞ்சில் உட்கார்ந்திருந்தான். கைகளிலிருந்த வயலின்கள் குறைந்தது போல் தெரியவில்லை. ஆனால் நடு நடுவில் யாரோ அந்தக் கொட்டாங்கச்சி வயலினை இசைக்க முயன்று கொண்டிருந்தார்கள். கம்பியை அறுத்து எடுப்பதுபோல் கேட்ட ஒலி அவ்வப்போது வந்து கொண்டிருந்தது. முயற்சித்தவன் என்னைப் போல் இசைமேதையாக இருக்க வேண்டும். என் மனைவி கொடுத்த தேநீர்க் குவளையுடன் வராண்டாவில் அமர்ந்த போதுதான் கவனித்தேன். எதிர்ப்புறம் மூன்றாவது வீட்டிலிருந்த பத்து வயதுச் சிறுவன் கையில் ஒரு கொட்டாங்கச்சி வயலின் இருந்தது.

என்னிடமிருந்த கணினியில் ஒரு இணைய தளத்தில் சென்று வீணை இசையைக் கேட்கலாம் என்று சிட்டிபாபுவின் இசையைக் கேட்க ஆரம்பித்தேன். தெளிவான இசை மனதுக்கு இதமாக இருந்தது. இரவின் மெல்லிய குளிரில் இசை ஜிவ்வென்று பதமான வெப்பம் தருவதாகவும் அதே நேரத்தில் ரம்மியமாகவும் இருந்தது. அப்படியே தூங்கிப் போய்விட்டேன்.
அடுத்தநாள் லீவு எடுக்கலாமா வேண்டாமா என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன். அலுவலகத்தில் எழப்போகிற டென்ஷன் ஒருகாரணம். மேலதிகாரி என்னைத் திட்டப் போகிறார் என்பது நிச்சயமாகிவிட்டது. தெரிந்து கொண்டே ஏன் நரகத்தில் இறங்கவேண்டும் என்று தோன்றியது. ஆனாலும், போகாமல் வீட்டில் இருந்துகொண்டே ஏற்படும் டென்ஷனைவிட அங்கு போனால் நலம் என்று அறிவு உரைத்தது. எம் தோழன் ஒருவனின் அறையில் எழுதி வைக்கப் பட்டிருந்த வாசகம் “பிரச்சனைகள் நம்மிடம் வரும்போதே பாதியில் சென்று அவற்றைச் சந்திக்காதே. அவை முழு தூரத்தையும் கடந்து வர விடு. அவை உன்னிடம் வரும் போது முற்றிலும் மாறிவிட்டிருக்கும்”. எப்படியோ அன்று சீக்கிரம் அலுவலகம் சென்றுவிட்டேன்.
அறைக்குள் நுழைந்ததும் முதல் வேலையாக ஜன்னல் கதவுகளை வழக்கம் போலவே திறந்தேன். அங்கிருந்து ‘கொடியசைந்ததும்’ என்று கொட்டாங்கச்சி வயலின்காரன் இசைத்துக் கொண்டிருந்தான். எட்டிப் பார்த்தபோது எங்கள் அலுவலகத்தின் உதவியாளர்கள் சிலர் அவன் முன் நின்று புகை பிடித்துக் கொண்டும், வெற்றிலை போட்டுக் கொண்டும் இருந்தனர். கேட்டுக்கொண்டே நின்று விட்டேன். மனதுக்கு இதமாக இருந்தது.
இன்னும் சிலவருடங்கள் கடந்தன. அதற்குள் கர்னாடக இசையை நன்றாக அனுபவித்து மயங்கிக் கேட்கும் பக்குவம் வந்துவிட்டது. ஆனால் ராகம் தாளம் என்று குழப்பிக் கொள்ள விரும்பவில்லை. கேட்டால் சுகமாக இருப்பதை விட்டு அதை ஏன் உயிரியல் மாணவன் போல் அறுத்துப் பார்க்க வேண்டும். சுகமாம இருப்பதே சுகம். கேட்டுக் கேட்டு நான் சில நெளிவு சுளிவுகளைத் தெரிந்து வைத்திருந்தேன். கற்றுக் கொண்டேன் என்று சொல்ல முடியாது. ரொம்ப ஒன்றும் பெரிதாகத் தெரியாத ரசிகன். அவன் ஒரு இசையரங்கின் வாசலிலிருந்து தள்ளி நின்று ஏதோ வாசித்துக் கொண்டிருந்தான். அருகே ஒன்றிரண்டு பரட்டைத்தலைப் பையன்களும், கொஞ்சம் வயது முதிர்ந்தவர்கள் இருவரும் பக்கத்தில் நின்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். உள்ளே பெரிய வித்வானுடைய கச்சேரி கேட்கத்தான் நானும் என் நண்பரும் நுழைந்து கொண்டிருந்தோம். தனக்குத் தெரிந்த்தை எல்லாம் எனக்குச் சொல்லிக் கொடுத்து அவர் என்னை எப்படியாவது தன்னைப் போல் வல்லுனராக்கிவிட வேண்டும் என்று அந்நாட்களில் கங்கணம் கட்டிக் கொண்டிருந்தார். ஏர்-கண்டிஷன் பொறுத்தப்பட்ட ஹாலில் எல்லா இருக்கைகளும் நிரம்பி வழிந்தன. அருகிலிருந்த என் நண்பர் கச்சேரியின் நுணுக்கங்களை அவ்வப்போது விளக்கிக் கொண்டிருந்தார். சரியாக எதுவும் புரியாமல். தலை ஆட்டிக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால் வயலின் இசை மனதை மயக்குவதாக இருந்தது. பக்க வாத்தியம் மாலை, பாராட்டு, என்று முடித்து வரும் போது இரவு பத்தாகிவிட்டது. நண்பர் காரில் விட்டு விடுகிறேன் என்றார். நானும் ஏறிக் கொண்டேன்.
டிராபிக் சிக்னலில் நிற்கும் போது கொட்டாங்கச்சி வயலின் இசை கேட்டது. பலமுறை கேட்டுப் பழக்கமாகி விட்டது. கார் அங்குநின்ற ஒரு நிமிடத்தில் இனிமையாக ஒலித்தது. எங்கோ கேடமாதிரி இருக்கிறது என்றேன். அருகில் இருந்த நண்பர்தான் இசையரங்கிலும் இதே ராகம் இசைக்கப் பட்டது பிரமாதமாக இசைக்கப்பட்ட்து என்றார். இவன் இசை எப்படி என்றேன். “நன்றாகத்தான் வாசிக்கிறான்” ஒப்புக்குச் சொல்வது போலிருந்தது. ஆத்மார்த்தமாக இல்லை. அவனுக்கு இசையரங்கில் இசைக்க அனுமதி கிடைக்குமா? என்று நண்பரிடம் கேட்டேன். “இல்லை, கிடைக்காது. அதற்கு என்னென்னமோ தகுதிகள் வைத்திருக்கிறார்கள்” என்று சொல்லிவிட்டுத் திரும்பி ரோட்டைப் பார்க்க ஆரம்பித்தார். பிச்சைக்காரனாக இருப்பது ஒரு தகுதி அல்ல என்பது புரிந்தது. அவருக்கு இசையை ரசிக்க சாய்ந்து கொள்ளும் நாற்காலியும் ஏர்-கண்டிஷனரும் தேவை. டிக்கெட்டிற்குச் செலவழிக்கக் காசும் தான். இசைதெரிந்தவராக இருப்பதும் காரணமாக இருக்க வேண்டும்.