அடிவானில் மறையும் நிழல்கள்

            காரைக்கால் கடற்கரையிலிருந்து கப்பல் புறப்பட்டு பத்து நாட்களுக்கு மேலாகிவிட்டது.  கரை வெகு தூரத்தில் மறைந்து பல நாட்களாகிவிட்டது.  காத்தமுத்து பள்ளிக் கூடத்துக்குப் பக்கத்தில் கூடப் போனதில்லை. பத்துக்கு மேல் அவனுக்கு எண்ணிக்கை தெரியாது. பத்துக்குள் எண்ணும் போதே பல முறை சரிபார்த்துக் கொள்வான்.  கப்பலில் ஏற்றுவதற்கு முன்னால், மாடசாமி அண்ணாச்சி ஐந்து ரூபாயைக் கொடுத்து, அவனுடைய சம்பளத்திலிருந்து மாதா மாதம் ஒரு ரூபாய் வீதம் ஐந்து ரூபாய் கம்பெனிக்காரன் கழித்துக் கொள்வான் என்று சொல்லிவிட்டார். அவனைக் கப்பலில் ஏற்றுவதற்கும் வேலைக்குச் சேர்த்துவிடுவதற்குமான அவருடைய கூலி.

           பஞ்சைப் பராரியாகத் தோற்றமளித்த காத்தமுத்து அன்றையத் தமிழ்நாட்டின் பெரும்பான்மை மக்களில் ஒருவன். வேட்டி மிகவும் அழுக்கடைந்து மஞ்சளாகிவிட்டது.  மேலுக்குப் போர்த்திக் கொள்ள பெரிய துண்டு வைத்திருந்தான். அது காக்கிநிறமாகிவிட்டது.  அதை அவ்வப்போது நெஞ்சில் குறுக்குவாட்டில் போட்டுக்கொள்வான்.  வரவரக் குளிர் அதிகமாகிக் கொண்டே வந்தது.  அவன் போகிற இடத்தில் எவ்வளவு குளிரும் என்று அவனுக்குத் தெரியவில்லை.  குளிர்காலத்தையே பார்த்திராத தென் தமிழ்நாட்டில் வளர்ந்த அவர்கள் யாருக்கும் குளிர்காலத்தில் கம்பளி உடுப்புத் தேவை என்பதே தெரியாது. துண்டையும் வேட்டியையும் போர்த்திக் கொண்டே பொழுதைக் கழித்து வந்தனர்.  கப்பலின் கீழ்த்தளத்தில் ஜன்னல்களே இல்லை. வணிகச் சரக்குகளை அடைத்து வைக்கும் கூடத்தில் கூலிகள் அனைவருக்கும் இடம்கொடுத்திருந்தனர். 

            கப்பலில் இருந்த அனைவரும் தமிழ்நாட்டின் வெவ்வேறு மாவட்டங்களிலிருந்து பாண்டிச்சேரியிலும், காரைக்காலிலும் ஏறியவர்கள். கூலிவேலை, அதிலும் மாசமாசம் சம்பளம் கிடைத்துவிடும் என்ற ஒப்பந்தத்தின் பேரில் நம்பிக்கையுடன் கப்பலில் ஏறியிருந்தனர். அங்கிருந்த எல்லோரையும் போலவே காத்தமுத்துவின் மெலிந்த தேகத்தில் எல்லா எலும்புகளும் வெளித்தெரிந்தன. ஏதோ ஒரு போர்வைபோல தோல் அவர்களைப் போத்தியிருந்தது. சரக்குக் கப்பலில் கூலிகளை ஏற்றுவதற்காக சிறு சிறு மாற்றங்களைச் செய்திருந்தனர்.  கப்பல் சிறியது. மேல் தளத்துக்கு அடுத்திருந்த கீழ்த்தளத்தில் அறுநூற்று அறுபது கூலிகள் அடைக்கப்பட்டிருந்தனர். கீழ்த்தளத்துக்கு இறங்கும் படியில் எப்போதும் ஒரு காவலாளி நின்று கொண்டிருந்தான். ஆட்களை உள்ளே விடும்போது எண்ணிக்கை சரியாக இருக்கிறதா என்று பார்த்துவிட்டான். முன்னூற்றி எண்பத்தெட்டுப் பேர் ஆண்கள், இருநூற்றி ஒன்பது பெண்கள், எழுபத்தி மூன்று குழந்தைகள். அந்தக் காவலாளி கறுப்பினத்தவன்.  அவன் கறுப்புநிறம் கூட வேறுமாதிரியிருந்தது. முகத்தைக் கடுமையாக வைத்திருந்தானா அல்லது அவன் முகமே அப்படித்தானா என்று காத்தமுத்து முடிவு செய்ய முடியவில்லை.  அவனைக் கொஞ்சம் காக்காய் பிடித்தால் மேல்தளத்தில் கொஞ்ச நேரம் இருக்க விடுவான் என்று கேள்விப்பட்டிருந்தான்.  

            கடல்பயணம் காத்தமுத்து கற்பனை செய்ததுபோல் இல்லை.  ஓரு நிமிடம் கூட அவனால் நிம்மதியாக இருக்க முடியவில்லை. நிலையாக நில்லாமல் அசைந்து அசைந்து அவனை உடல்ரீதியாகவும், மன ரீதியாகவும் தொந்தரவு செய்து கொண்டே இருந்தது.  சில நேரங்களில் பக்கவாட்டில் சில நேரங்களில் நெடுவாக்கில் அதன் அசைவு அவனுக்கும் வயிற்றில் புளியைக் கரைத்துக் கொண்டே இருந்தது.  சிறுவயதில் ஊரில் எப்போதாவது இரவில் அவர்கள் ஊர்ப்பக்கம் வண்டிகள் செல்லும் போது பின்னால் நீட்டிக் கொண்டிருக்கும் மரக்கட்டையில் கைகளைப் பிடித்துத் தொங்கிக் கொண்டு செல்லும் போது கூட இவ்வளவு அசௌகரியமாக அவன் உணர்ந்ததில்லை.  

            திருநெல்வேலிப் பக்கம் செவல்குளம் கிராமத்திலிருந்த அவன், வீட்டில் தகப்பன் தாய், அவனுக்குப் பதினைந்து வயதாகும் போது அவனைக் கட்டிக்கொண்டு வீட்டுக்கு வந்த கருப்பாயி மூவரும்  வாரத்தில் இரண்டு நாட்கள் கஞ்சி குடிப்பதற்கே பெரும்பாடு பட வேண்டியிருந்தது. கிளம்பி எங்கே போவது என்று தெரியாமல், பட்டினி கிடந்தாலும், ஒரு நாளைக்கு அரைவயிற்றுக் கஞ்சி கூட கிடைக்காமல் தவித்தாலும், இத்தனை வருடங்களாக பண்ணையாளாக வேலைபார்த்த நல்லாப்பிள்ளையின் பாதுகாப்பிலிருந்து விலகிவர முடியாமல் அங்கேயே இருந்தார்கள்.  நல்லாப்பிள்ளையும் பஞ்சகாலத்தோடு வந்த காலராவில் மறைந்துவிட்டார்.  அவர் வீட்டுக்காரி கோமதி அம்மாளுக்குத் துணையாக அவர்கள் இருந்துவந்தார்கள்.

காத்தமுத்துவுக்கு தன் குடும்பம் குலைப்பட்டினியாக அங்கேயே காலம் கழிப்பது பிடிக்கவில்லை. கோமதியம்மாளும் அனாதையாகிவிட்ட நிலையில்  எதை நம்பி அங்கே இருப்பது? நிலங்கள் இருந்தாலும் பஞ்சகாலத்தில் தண்ணீரோடு, வேலை செய்யும் ஆட்களும் எங்கெங்கோ போய்விட்டார்கள்.  எல்லாம் தரிசாகிக் கிடந்தன.  காத்தமுத்து ஊரைவிட்டு வந்து பல மாதங்களாகின்றது. வயிற்றுப் பிழைப்புக்கு நல்லஇடம் கிடைத்தால் வந்து கூட்டிச் செல்கிறேன் என்று சொல்லிவிட்டுக் கிளம்பினான். அந்தப் பஞ்சகாலத்தில் எங்கெங்கெல்லாமோ வயிற்றுக் கஞ்சிக்கு  அலைந்து திரிந்து, ஒன்றும் சரியாக வசப்படாமல், பண்ணையாள் என்றதைக் கேட்டு, மாடசாமி ஆள்பிடித்துக் கப்பலில் ஏற்றிவிட்டார்.  அவனுக்கும் வேறுவழி தெரியவில்லை. கரும்புத் தோட்டத்தில் வேலை செய்யவேண்டும்.  ஆனால் இவ்வளவு தூரம் கப்பலில் போக வேண்டும் என்று அவன் நினைக்கவில்லை.

            முன்பின் முகம் தெரியாத இத்தனை பயணிகளோடு பழகுவதற்கும் சிரமமாக இருந்தது.  யார் எப்படியோ? என்ற பயம்.  அவர்களில் யாரும் அப்படி ஒரு பயணம் செய்ததில்லை. ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் வெறுமையாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். பல நாளுக்குப் பிறகு பக்கத்தில் இருந்த ராமசாமி என்றவனுடன் பேசிக் கொள்ள ஆரம்பித்தான்.  தன்னைப் போலவே அவனும் வயிற்றுக்காகக் கப்பல் ஏறியவன் என்று முகத்திலும் உடையிலும் தெரிந்தது.  சொல்லப்போனால் எல்லோரும் அப்படித்தான் இருந்தார்கள்.

            காத்தமுத்து தன்னைப் பற்றி யோசித்தான்.  மீசைகூட அப்போதுதான் அரும்பத் தொடங்கியிருந்தது.  கைகால்களில் வலி எப்போதும் இருந்துகொண்டே இருந்தது.  முட்டெலும்புகூட தனியாக நீட்டிக் கொண்டிருப்பது போலத் தெரிந்தது.  உள்ளங்கால்களில் நடந்து நடந்து நிறைய வெடிப்புகள். நிற்கும் போது கூட வலித்தன.   ஊரில் ஒரு வேளைக் கஞ்சிக்குக் கூட வழியில்லை.  செவல்குளத்திலும் அருகிலிருந்த ஊர்களிலும் ஐந்து வருடமாகப் பஞ்சம்.  எப்போதாவது தூறிய மழையில் மேல்மண் கூட நனையவில்லை.  நல்லாப் பிள்ளையின் வீட்டம்மாள் கூட விதைக்கு வைத்த நெல்லில் கஞ்சி போட்டுக் குடிக்க ஆரம்பித்து விட்டாள்.  மிச்சமிருந்தால் காத்தமுத்துவின் வீட்டிற்குக் கொடுத்துவிடுவாள். அவளை நம்பி எப்படி வயிற்றைக் கழுவுவது?  ஊரில் ஐந்து வருடங்களாக ஒரு பொட்டுத் தண்ணீரில்லை. காய்ந்து கருகிவிட்ட மரங்களும், செடிகளும், குளங்களும்.  அன்றாடம் காய்ச்சிகளின் வாழ்க்கையும் காய்ந்தே போய்விட்டது.

            கப்பலில் கூலிகளுக்காக இருந்த சமையலறையில் தினமும் ஒரு வேளை கஞ்சியும் இரண்டு மீன் துண்டுகளும் கிடைத்தன. ஒவ்வொரு நாளும் அதே கஞ்சிதான்.  வேறு ஏதாவது கொடுத்தாலும் யாருக்கும் அது பிடிக்கவில்லை. ஊரை நினைவுபடுத்தியது அது ஒன்றுதான். அதையும் இழக்க அவர்களுக்கு மனமில்லை.  கீழ்த்தளத்தில் ஒரே நாற்றம்.  அங்கேதான் உண்டு உருண்டு, உறங்கி வாந்தி எடுத்து… எத்தனை முறைகழுவினாலும் நாற்றம் போகவில்லை.  வெளிக்காற்று உள்ளேவர இடமில்லை.  கக்கூஸ் கூட இத்தனை பேருக்கு நான்குதான் இருந்தது.  குளிப்பதற்கு இரண்டு இடங்கள்.  எலிப் பொந்தைப் பெரியதாக கட்டிவைத்தது போலிருந்தது அவர்கள் இருந்த இடம். 

            பெரிய கூடம் போல இருந்த இடத்தை இடுப்பளவு தடுப்பு வைத்து இரண்டாகப் பிரித்திருந்தார்கள். ஒருபுறம் ஆண்கள் மட்டும். இன்னொரு புறம் பெண்கள் குழந்தைகளுடன் வந்தவர்கள். அனைவரும் நெருக்கியடித்துக் குறுக்கும் நெடுக்குமாக மனம்போனபடி படுத்திருந்தார்கள்.  கூரையைப் பார்த்துக் கனவுகாண்பதும், இடம், முகம், மொழி தெரியாத இடத்தில் எப்படி வாழப்போகிறோம் என்ற கவலையும் சதா அவர்களை அரித்துக் கொண்டிருந்தது.  கொஞ்சம் சம்பாதித்து விட்டு திரும்பி வந்துவிட வேண்டும்.  அதற்குள் ஊரில் பஞ்சம் தீர்ந்துவிடும் என்ற நம்பிக்கை தான் ஒரே வெளிச்சம்.

            காத்தமுத்துவுக்கு அடுத்துப் படுத்திருந்த ராமசாமி சலித்துப் போன குரலில் கேட்டான் ‘போய்ச்சேர எத்தனைநாளாகும்? இப்பவே ரொம்ப நாளாச்சு.  அவனுக பேசுற பாஷையும் புரியல்ல.  மேலயும் போக விடமாட்டக்கான்’

            காத்தமுத்துவுக்கும் தெரியாது. ‘பத்துநாளுக்கு மேலாச்சி.  மூணுநாலு மாசம் ஆகும்னு மாடசாமி சொன்னாரு. அவருக்கென்ன, காசு கிடைச்சிருச்சு.  கடக்கரையில சுத்துறாரு’.  அவனிடமும், அவர் சேர்த்துவிட்ட ஒவ்வொரு வரிடமும் ஐந்து ரூபாய் முன்பணம் கொடுத்திருந்தார்.  கரும்புத் தோட்டத்துக்குப் போய் வேலை செய்து மாதாமாதம் ஒருரூபாய் வீதம் பிடித்துக் கொள்வார்கள் என்று ஏற்பாடாகியிருந்தது.

            ’கஞ்சியாவது தினம் ஊத்துதானே. அதே பெரிசு.  ஊர்ல ரண்டு நாள், மூணுநாளுக்கும் ஒருதடவை கூடக் கஞ்சி கிடைக்குமான்னு இருக்கு நிலைமை’ சொல்லிவிட்டு தன் குடும்பத்தை நினைத்துக் கொண்டான். அவர்களுக்காவது அது கிடைக்கிறதா?’

            ’ஆனா இங்கே தினமும் வயத்தைக் கலக்குது’ என்றான் ராமசாமி.

            ’எப்பவும் கப்பல் ஆடிக்கிட்டே இருக்குதுல்ல, அதான். ஏர்ற அண்ணைக்கே சொன்னாங்க’

            ’ஆமா.  பத்துப் பதினைந்து பேருக்கு வாந்தி, பேதி காய்ச்சல்னு கிடக்காங்க.  டாக்டர் மருந்து குடுத்தாலும் நிற்க நாளாகுதாம். அங்கிட்டுப் பேசிக்கிடுதாங்க. ஒருத்தன் நிலமை ரொம்ப மோசமாம்.’

            மீண்டும் அமைதி நிலவியது.  முதல்நாள் கப்பலில் இருந்த ஆரவாரம் இப்போது இல்லை. குறைந்துகொண்டே வந்தது.  மேல் தளத்துக்குச் செல்லக் கூடாது என்று காவலாளி தடுக்கிறான். கடலைக் கூடப் பார்க்க முடியவில்லை. புதிய காற்று உடலில்படுவதில்லை. கப்பல் சில நேரங்களில் கடுமையாக ஆடியசைந்தது.  என்ன நடக்கிறது என்று அவர்களுக்குப் பீதியாக இருந்தது.  கப்பலின் அசைவுகள் காத்தமுத்துவுக்குப் பழகிவிட்டது. கால்கள் வலுவில்லாமல் இருந்தாலும், தடுமாறாமல் நிற்கப் பழகிக் கொண்டான். நிற்பது தொந்தரவாக இருந்தாலும், உட்கார்ந்திருந்தால் கொஞ்சம் பரவாயில்லை.  படுத்திருந்தால் ஆசுவாசமாக இருந்தது. அந்தக் கூட்டம் மிகுந்து நாற்றமடிக்கும் அறையில்  எவ்வளவு நேரம் படுத்தே இருக்க முடியும். வேறு வழியில்லை. சில நேரங்களில் தண்ணீரில் தான் மூழ்கிவிடுவதுபோல கனாக்கண்டு காத்தமுத்து திடுக்கிட்டு விழித்தான். அப்படியே கடலில் குதித்து விட்டால் என்ன? ஒரேயடியாகப் போய்ச்சேர்ந்துவிடலாம்.  அதற்காகவா இத்தனை கஷ்டப்பட்டு, குடும்பத்தை விட்டு, மனைவியை விட்டு வந்தேன். எப்படியாவது சகித்துக் கொள்ள வேண்டும் என்றும் தோன்றியது.  மாதச் சம்பளம் கிடைத்தால் ….

            கரையில் இறங்கிவிட்டால், கரும்புத் தோட்டத்தில் வேலை கிடைக்கும்.  மாதம் ஐந்து ரூபாய் சம்பளம்.  அதுவரை அவன் சம்பளத்துக்கு வேலை செய்ததில்லை.  பண்ணையார் கொடுக்கும் அரிசி பருப்பு, நிலத்தில் விளையும் ஒன்றிரண்டு காய்கறி, முயல் பாம்பு, அணில் எலி என்று ஏதாவது வேக வைத்துச் சாப்பிடுவது அவர்கள் வழக்கம்.  பஞ்ச காலத்தில் காட்டுக் கிழங்குகள் கிடைத்தால் அது ரொம்ப நல்லா இருந்தது. 

            இத்தனை நாட்களாகக் கப்பல் போய்க்கொண்டே இருக்கிறது.  இன்று வந்துவிடும், இப்போது வந்துவிடும் என்று நினைத்து நினைத்து மனம் கன்னிப் போய்விட்டது.  சில நேரங்களில் கப்பலின் ஆட்டம் அதிகமாக, நின்றவர்கள் தடுமாறிக் கீழே விழுந்தார்கள்.  சாமான்கள், துணி மூட்டைகள் அங்குமிங்கும் உருண்டோடின.  படுத்திருந்தவர்கள் அந்தப்பக்கமும் இந்தப்பக்கமும் ஒருவர்மேல் ஒருவர் இடித்துக் கொண்டு புரண்டனர்.  அந்தச் சமயங்களில் கப்பல் மூழ்கிவிடுமோ என்ற பயம் துரத்திக் கொண்டே இருந்தது.  ஒருவருக்கும் நிம்மதி இல்லை.  தைரியம் ஊட்டவும் யாரும் இல்லை.  வயிற்றுப் பிழைப்புக்கு வந்து அநாதையாகக் கடலின் அடியில் கிடப்போமோ? என்றெல்லாம் காத்தமுத்து யோசித்தான்.

            ஒருநாள் மேல்தளத்திலிருந்து மூங்கில் கட்டைகளையும் மரப்பலகையையும் வைத்துச் செய்த படுக்கையைத் தூக்கிக் கொண்டு இரண்டுபேர் கீழ்த்தளத்திற்குள் வந்தனர். அவர்களுக்குப் பின்னால் இருவர், [அவர்களைப் பார்த்தால் பயணிகள் போலிருந்தது], வந்து அவனிருக்கும் இடத்தைச் தாண்டிச் சென்றனர். அவர்களையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.  நோயாளியைத் தூக்குவதற்கோ என்று நினைத்தான்.  ஆனால் தடுப்புக்கு அந்தப் புறத்தில் அவர்கள் எடுத்து வைக்கிறபோது ஓவென்று அழும் பெண்களின் கூக்குரல் கேட்டது.  அவனுக்குத் திக்கென்றது. இப்படியும் ஆகலாம். தூக்கியதும் அந்த உடலை மேல் தளத்துக்கு எடுத்துச் சென்றனர்.

            கொஞ்ச நேரங்கழித்து, பாடையின் பின்னால் சென்றவர்கள் மூவர் திரும்பி வந்தனர்.  காத்தமுத்து அவர்களில் ஒருவனிடம் கேட்டான் ‘என்னாச்சு அந்தாளுக்கு?’

            ’’செத்துப் போய்ட்டான்’

            ’செத்துப் போய்ட்டானா? மேல எதுக்குக் கொண்டு போனாங்க?’

            ’அடக்கம் பண்ண’

            ’இங்க எப்படி அடக்கம் பண்ணுனாங்க?’

            ’கடல்ல தூக்கி எறிஞ்சிட்டாங்க’ சொல்லிவிட்டு அவர்கள் நகர்ந்து விட்டார்கள்.  எங்கிருந்தோ வந்தவன் கடலின் மடியில், மீன்களுக்கு இறையாகிவிட்டான்.  எந்தச் சடங்குகளும் நடக்கவில்லை.  யார் நடத்துவது? காத்தமுத்துவுக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது.  செத்தால், மயானத்தில் எரிப்பார்கள், குழிதோண்டிப் புதைப்பார்கள். ஆனால் இங்கே...’ அவனால் பொறுக்க முடியவில்லை.  மீன்களுக்கு உணவாக… சதையும் ரத்தமும்… அவனுக்குக் கற்பனை செய்யவே அருவருப்பாக இருந்தது.  இப்படியும் அடக்கம் செய்வார்களா? ஆனால் வேறு என்ன செய்வது?

            மாலை நெருங்கிய நேரம், மெல்ல எழுந்து மேல் தளத்துக்குச் செல்லும் படியில் ஏறினான்.  வழக்கமாக அங்கே நிற்கும் காவலாளியைக் காணவில்லை. மேல் தளத்தில் ஏறியதும் ஆளைத் தள்ளிவிடும் விதத்தில் முகத்தில் குளிர்ந்த காற்று வீசியது.  ஏன் இங்கே வர விடமறுக்கிறார்கள் என்று புரியவில்லை.  கடல் அமைதியாக இருப்பது போல் இருந்தது. அலைகள் தாய்போல மென்மையாகக் கப்பலை அணைத்துச் சென்றன. ஆனால் எப்போதும் இப்படி இருப்பதில்லை. கப்பல் லேசான அசைவுடன் வேகமாகப் போய்க்கொண்டிருந்தது.  நுரைகள் கூட அதிகம் இல்லை. எந்தப் பக்கம் திரும்பினாலும் எல்லையற்றுப் பரந்து விரிந்து கிடந்த நீரலைகள்.  வானத்தைப் பார்த்தான்.  எல்லையற்று விரிந்து, எண்ணெற்ற நட்சத்திரங்கள் கண்சிமிட்ட, அமைதியாகக் கிடந்தது.  அவனுக்கு ஏதோ புரிவது போல் இருந்தது. இந்த நீரில் அவன் ஒரு துளி. அந்த வானில் ஒரு நட்சத்திரம்.  அவனைப் பற்றி யார் கவலைப்படமுடியும்? என்னதான் முயற்சி செய்தாலும் இந்த வாழ்விலிருந்து விடுதலை கிடையாது.  கடலில் குதித்துவிட்டால் சாவு நிச்சயம்.  ஆனால், இதற்காகவா இத்தனை துயரங்களையும் அனுபவித்தான்.  மாதம் ஐந்து ரூபாய் கூலி கிடைத்தால் ஒரு வேளை எல்லாம் மாறிவிடலாம்.

            இன்னும் கொஞ்ச நேரம் கடலையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.  சொந்த ஊரில் காய்ந்துபோன வயல்களினூடே நின்று பார்த்த காட்சி நினைவுக்கு வந்தது. கண் தெரியும் தூரம் வரை காய்ந்து போய்ப் பாளம் பாளமாய்ப் பிளந்து கிடந்த வறண்ட கரிசல் நிலம்.  கால்கடுக்கும் வரை நடக்கலாம்.  முயல், பாம்பு, நண்டு அணில் ஓணான் என்று ஏதாவது அகப்படும்.

            திடீரென்று யாரோ அவன் கழுத்தைப் பிடித்துக் கீழே தள்ளிவிட்டான்.  அதிர்ந்து கீழே உருண்ட காத்தமுத்து தடுமாறி எழுவதற்கு எத்தனித்தான்.  அவன் எதிரே காவலாளி புரியாத பாஷையில் கோபமாகத் திட்டிக் கொண்டிருந்தான். காத்த முத்துவின் ஒரு கையையும் கழுத்தையும் பிடித்து தரையோடு தரையாக இழுத்துக் கொண்டுபோய் கீழ்த்தளத்துக்குச் செல்லும் படிகளில் தள்ளிவிட்டான். காத்த முத்து படிகளில் உருண்டுபோய் தளத்தில் விழுந்தான்.  முகத்திலும் முதுகிலும் கைகளிலும் காலிலும் ஊமை அடிகள் பட்டிருந்தன.  கைகால்களில் சிராய்ப்புக்கள். எல்லாம் மொத்தமாக ரொம்ப வலித்தது.  கொஞ்ச நேர விடுதலை உணர்வின் விலை மிக அதிகமாக இருந்தது.  அதற்குப் பிறகு காத்தமுத்து மேல்தளத்துக்குப் போக முயற்சி செய்யவில்லை.

            பயணிகள் தங்கள் மூட்டை முடிச்சுக்களைத் தங்கள் அருகிலேயே வைத்துக் கொண்டு உண்டு உறங்கி எழுந்தனர். அது அவனுக்கு திருவிழாக் கூட்டத்தை நினைவுபடுத்தியது.  தளவாய்புரத்தில் குலதெய்வக் கோயில் படைப்பு நடக்கும் நாளில் கூட்டம் இப்படித்தான் அங்கங்கே உட்கார்ந்து, படுத்துக் கிடக்கும்.  ஆனால் இங்கே இருக்கும் மயான அமைதி இருக்காது. நையாண்டி மேளம், கரகாட்டம், வில்லிசை, கம்பு விளையாட்டு,  சாமியாடி வேட்டைக்குக் கிளம்பும் வேகம், திடீரென்று எல்லா ஓசைகளும் அடங்கி, பலியாடு அசையாமல் நிற்கும் போது அதன் கழுத்தில் ஓங்கி வேகமாக இறங்கும் அரிவாள், வெட்டுப்பட்ட வேகத்தில் தெறித்து விழுந்து துடிக்கும் ஆட்டின் தலை – இதையெல்லாம் நினைத்ததுக் மனது ஏங்கியது.  அங்கேயே இருந்திருக்கலாமோ? ஆனால் எந்தத் தொழில் செய்வது? வயிற்றுக்கு என்ன செய்வது?

            பல மாதங்களாகக் கடலில் போய்க் கொண்டிருந்தான். மாடசாமி சொல்லியிருந்தான் என்றாலும், ஓரே கூடத்துக்குள், எல்லாவிதமான நாற்றங்களுக்குள் வெறும் கஞ்சிக்காகக் காத்துக் கிடப்பதை எண்ணிச் சலிப்படைந்தான்.  கப்பலிலிருந்து தப்ப முடியாது.  கரை எங்கே என்று தெரியாத  கடலில் குதித்தால்…இத்தனை துயரங்களையும் தாண்டி போக வேண்டிய இடம் ஒன்று இருக்கிறதே.  தாய் தகப்பன் யாருக்கும் இவன் இப்படி இருப்பான் என்று தெரியாது.  இப்போது அதைத் தெரிவிக்கவும் முடியாது. அவர்கள் எப்படி இருக்கிறார்கள் என்று இவனால் யோசிக்கக் கூட முடியவில்லை.  தன்னை எங்காவது விற்றிருக்கலாம்.  அவர்களுக்காவது பணம் கிடைத்திருக்கும்.  யாருக்கு விற்பது?  பஞ்ச காலத்தில் வேலையே இல்லை.  அதற்குக் கூட வக்கில்லாமல் போய்விட்டது.  விற்றுவிட்டாலும் மீண்டும் அவர்களைப் பார்ப்பது கஷ்டம். யார் வாங்குவாரோ?  அதற்கு இது தேவலை.  எப்போதாவாது ஊருக்கு வருவதைக் கனவுகாணலாம்.

ஊர்களிலிருந்து மக்கள் கூட்டங் கூட்டமாக வடக்கு நோக்கிப் போனார்கள்.   வடக்கிலிருந்து பலர் தெற்கே வந்தார்கள்.  கண்காணாத இடத்தில் தகுதிக்குக் குறைவான வேலைகளைச் செய்து பிழைத்துக் கொள்ளலாம்.  இருக்கும் இடத்தில் மரியாதையைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள வேண்டும்.

            கும்பினி அரசு பட்டணங்களில் ஒருநாள் விட்டு ஒருநாள் கஞ்சி காய்ச்சி ஊற்றுவதற்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தது.  அதற்கும் பெருங்கூட்டம் அடிதடி. கிராமங்களில் அதுவும் கிடையாது.  யாருக்கும் வயிறு நிறையவில்லை. வயிறு காயாமல் இருக்க அது உதவியது.

            ஒருவழியாக எத்தனையோ மாதங்களுக்குப் பிறகு காத்தமுத்து துறைமுகத்தில் இறங்கியபோது, குற்றுயிரும் குலையுயிருமாய்ப் பிழைத்துக் கிடந்தான்.  துணிமூட்டையைத் தூக்கிக் கொண்டு நடக்க முடியவில்லை. அப்படியே விழுந்துவிடுவான் போல் தோன்றியது.  ஆட்களை கொஞ்சம் கொஞ்சம் பேர்களாகப் பிரித்து அங்கிருந்து தனித்தனி சரக்கு மோட்டார்களில் ஏற்றி உள்நாட்டுக்குள் அனுப்பிவைத்தார்கள்.  ஒவ்வொரு இடத்திலும் புரியாத மொழியில் பேசினார்கள்.  போ, வா என்ற சைகை மட்டும்தான் காத்தமுத்துவுக்குப் புரிந்தது.  ஒவ்வொரு இடத்திலும் ஆஜானுபாகுவான கறுப்புத் தடியர்கள், கைகளில் சாட்டைகள், கம்புகள் வைத்துக் கொண்டு வழிகாட்டினார்கள்.  மீறினால் எந்த மொழியில் பேசுவார்கள் என்று எல்லோருக்கும் தெரிந்திருந்தது.

            தப்பித்துச் செல்ல முடியாத இடத்தில் சிக்கிக் கொண்டோம் என்று புரிந்தது.  கூட வந்தவர்களுடன் பேசினால் கூட தடியர்கள் கோபத்தில் ஏதேதோ கத்தினார்கள். கடைசியாக அவன் இருக்க வேண்டிய இடம் வந்தது.  அப்பாடா என்று பெருமூச்சுவிட்டான்.  இனிமேல் பயணம் செய்ய வேண்டியதில்லை என்ற நினைப்பே அமைதியைத் தந்தது.  

            மரக் கம்புகளாலும், மூங்கில் தடிகளாலும் கட்டிய, தென்னை ஓலைகள் பரப்பிய குடிசைகளின் வரிசையில் இருந்த ஒரு குடிசையை அவனுக்குக் காட்டினார்கள்.  குளிர் மிக அதிகமாக இருந்தது.  அங்கிருந்தவன் தன்னை வேலூரைச் சேர்ந்தவன் என்று அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டான்.  அவனுக்கு மூன்று வருடங்கள் முடிந்து விட்டதென்று அடுத்த ஆண்டு ஆள் கிடைத்ததும் ஊருக்குப் போய்விடுவானென்றும் சொன்னான். 

            ’இவங்க எல்லாம், என்ன பாஷை பேசுராங்க,  வெள்ளைக் காரனும் இருக்கான், கறுப்பா எருமைமாடுமாதிரியும் இருக்கான்.  யாரு என்னன்னே தெரியலையே! இந்த பாஷை நல்லாத் தெரியுமா?

            வேலூர்க்காரன் சொன்னான் ‘அவங்க பேசுறது, ஃபிரெஞ்ச்’

            ’உனக்கு நல்லாப் பேசத் தெரியுமா?’ 

             கொஞ்சம் தெரியும்.  மீதி சாடையை வச்சு புரிஞ்சுக்குவேன்’ அவன் பேசியது காத்தமுத்துவுக்கு ஆசுவாசமாக இருந்தது. ஆனாலும் அவன் ஓரிரு வருடங்களில் போய்விடுவான் என்று வேதனையும் இருந்தது. 

            வேலூர்க்காரன் சொன்னான் ‘பாஷையை நல்லாப் பேசப் படிச்சுக்கோ. வெள்ளைக்காரனை நல்லாப் பாத்துக்கிட்டேன்னா கொஞ்சம் சுகம் உண்டு.

            ராமையா சொன்னது ஆசுவாசம் கிடைத்தமாதிரி இருந்தாலும், அவன் போய்விடுவான் என்ற கவலையும்  இருந்தது.    

            ’கவலைப்படாத, கூலி ஒழுங்காக் கிடைக்கும். கஞ்சி சாப்பாடு எல்லாம் நீயே பண்ணிக்க வேண்டியது தான். மீனும் கிடைக்கும், எல்லாக் கறியும் கிடைக்கும் ‘அதுவும் கிடைக்கும்’ என்று தூரத்தில் சென்ற கறுப்பினப் பெண்ணைக் காட்டிச் சொன்னான். வெள்ளைக்கார முதலாளி எல்லாத்துக்கும் ஏற்பாடு செஞ்சுருக்கான்.’

            நாளாக நாளாக கரும்புத் தோட்டத்தில் ஒரு உயிராக ஆகிவிட்டான் காத்தமுத்து. முதலில் ராமையாவுக்குத் துணையாக வேலைக்குப் போனான்.  ஒவ்வொரு வார்த்தையாக ஃபிரஞ்ச் மொழியைக் கற்றுக் கொள்ள ஆரம்பித்தான்.  வேலையும் தெரிந்து மொழியும் தெரிந்தால் பல சாதகங்கள் கிடைத்தன.  வேலை மிகவும் கடுமையாக இருந்தது.  பல மாதங்களுக்குப் பிறகு வயிறாரச் சாப்பிட்டான்.  உடல் தேறிவந்தது.  பதினைந்து நாட்களுக்குள் பல ஹெக்டேர் நிலங்களில் விளைந்த கரும்புகளை வெட்டி எடுக்க வேண்டியிருந்தது.  இவனைப்போலவே வேலை செய்ய பல விதமான மனிதர்கள் அங்கே இருந்தனர். கறுப்பர்கள், மஞ்சள் நிறத்தவர், தமிழர்கள், தமிழர்களைப் போலவே தெரிந்த தெலுங்கர்கள் வட இந்தியர்கள்.  அதுவெல்லாம் அவனுக்குப் போகப் போகத் தெரிந்தது.  வேலையில்லாமல், வயிறு நிறையாமல் திரிந்த பல வருடங்களை நினைத்துக் கொண்டான்.  இங்கோ வேலை வேலை எப்போதும் வேலை இருந்து கொண்டே இருந்தது.  கூலியும் கிடைத்தது.  ஆனால் ஆட்களுடன் பேசுவதற்கும் பழகுவதற்கும் அமைதியில்லை.

            நாட்கள் மாதங்களாகி, வருடங்களாகிவிட்டன. உடம்பு தேறி, உழைப்பால் அவனது தசைகள் இறுகி முறுக்கேறியிருந்தன.  அம்மாவுக்கும் அப்பாவுக்கும் உடம்பின் தசைகளை, அவற்றின் முறுக்கைக் காட்ட வேண்டுமென்று நினைத்தான்.  அப்போதெல்லாம், அவர்களும் இங்கே வந்தால் நன்றாக இருக்குமே என்று தோன்றியது.  ஆனால் இத்தனை தூரம் கடல்பயணத்தை அவர்கள் உடம்பு தாங்காது.  நான் போக வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொள்வான்.  இன்னும் கொஞ்சம் பணம் சேர்த்துக் கொண்டு போக வேண்டும்.  ஆனால் அந்த இன்னும் கொஞ்சம் என்று அவனுக்குச் சேரவே இல்லை. சேர்த்த பணம் எல்லாம் கப்பல் செலவுக்கே போதுமானதாக இருந்தது. கூலி வேலை செய்து பிழைக்கலாம்.  கடல்பயணம் செய்ய முடியுமா?

            அவனுடைய குடும்பத்தினருக்கு அவன் உயிரோடு இருக்கிறான இல்லையா என்பது கூடத் தெரியவில்லை.  அவர்கள் இருக்கிறார்களா என்று அவனுக்கும் தெரியாமலே போய்விட்டது. அவன் திரும்பி வரவேயில்லை.