தாழப் பறக்காத பரத்தையர் கொடி – பிரபஞ்சன்

பல வருடங்களுக்கு முன்னர் பிரபஞ்சன் கதைகள் என்ற தொகுப்பை வாசித்திருக்கிறேன். வானம் வசப்படும் என்ற நாவலையும் வாசித்திருக்கிறேன்.  ஓரிரண்டு முறை அவருடைய  உரைகளை இணையதளத்தில் யூடியுபில் கேட்டிருக்கிறேன்.   எழுத்தாளனுக்குரிய எல்லா குணங்களும் நிரம்பப் பெற்றவர் என்பது எனது மனதில் இருந்த பிம்பம். 

            ‘தாழப் பறக்கும் பரத்தையர் கொடி’ என்ற தொடரை எங்கோ கேட்ட/படித்த ஞாபகம் இருக்கிறது. அதிலிருக்கும் எதிர்மறைச் சொல் அவர்களை இழிவு செய்ய பயன்படுத்தப்பட்டது என்பதை உணர்ந்து, தாழப்பறக்காத’ என்று சொல்வதே ஒரு கருத்து மாற்றம்.

            தன்னுடைய அனுபவங்களை நம்முடம் பகிர்ந்திருக்கிறார்.  பத்திரிக்கை உலகில் எப்படி குமுதம் இதழ் தன்னைத் தக்க வைத்துக் கொண்டது என்பதைப் பகிர்ந்திருக்கிறார்.  நான் சிறுவனாக இருந்த காலத்தில் பெண்களை அட்டையில் போட்டால் அது குறையாகச் சொன்னோம்.  ’ராணி’அதை ஆரம்பித்து வைத்ததென்றே எனது ஞாபகம். குமுதம் வண்ணப் படங்களை, கவர்ச்சிகரப் படங்களை (அத்துடன் சேர்த்துப் பல இரண்டர்த்தக் கதைகளை அப்போது) வெளியிட்டது.   இது மெல்ல மெல்லப் பரவி, இப்போது பெண் படம், அதுவும் குறிப்பிட்ட கோணங்களில் இல்லாத ‘பொது வாசகருக்கான’ பத்திரிக்கை அனேகமாக இல்லை என்றே சொல்லிவிடலாம்.  அது போலவே ஒரு புறம் சங்கராச்சாரியார்,மறுபுறம் கவர்ச்சி நடிகை என்றும் குமுதத்தை விமரிசித்தது உண்டு.  நடைமுறையும் இந்த வகையிலேயே இருந்த்து என்பதை பிரபஞ்சன் அனுபவத்தின் வாயிலாக நிறுவுகிறார்.

            முதலில் கீதோபதேசம், பக்தி மணக்கும் உரை இவை முடிந்ததும் பெண்களின் படம் குறித்த விவாதம்.  கிசுகிசுவின் ஆரம்பம் எல்லாம் சொல்லிச் செல்கிறார்.  பெரும்பாலும் தெரிந்த விஷயங்கள் என்றாலும், குமுதம் எப்போதுமே குறுகுறுப்பூட்டும், கிளுகிளுப்பூட்டும் விஷயங்களுக்கே முதன்மை இடம் அளித்த்து என்பதையும் சொந்த ஆதாரங்களோடு ஆவணமாக்கி இருக்கிறார். 

            எஸ்.ஏ.பி போன்ற ஒருவர், சிறந்த எழுத்தாளர்களை அறிந்தும் வாசித்தும் வந்தவர், தொழில் என்று வரும்போது எப்படி மூன்றாந்தர ரசிகர்களின் வாசிப்பை நம்பி பத்திரிக்கை நடத்துகிறார் என்பதைத் தெரிந்து கொள்ளும் போது, அவருடைய ஆளுமை குறித்த குழப்பங்கள் ஏற்படுவது இயல்பு.  அப்படி ஒருவர் வாழ்ந்திருக்கிறார்.  இப்போது புரிகிறது கமலஹாசனுக்கும் அது போலப் பலருக்கும் யார் முன்னோடி என்று. 

            தன் சகோதரியையும் சகோதரனையும் அம்மை நோய்க்குப் பறிகொடுத்த்தைப் படிக்கும் போது, நமது நாட்டில் இன்றும் அடிப்படை  உடல்நல மருத்துவ வசதிகளைக்கூட பெற முடியாமல் தவிக்கும் கோடிக்கணக்கான மக்களை அது நினைவூட்டுகிறது.  மனதைத் தொடும் கட்டுரை.

            ’எழுத்தாளர்களைப் பதிப்பகம் ஏமாற்றிய கதை’ புதியதல்ல.  அது இன்னும் பல இடங்களில் தொடர்ந்து கொண்டிருப்பதும் வியப்பல்ல.  அதை எதிர்த்து அவர் போராடிய கதை புதிது.  மற்றப் பல கட்டுரைகளும் படிக்க வேண்டியவை.  நேர்மையான, தன்னம்பிக்கை உள்ள, பொது நலன் கருதும் எழுத்தாளார் என்ற அவரைப் பற்றிய எனது பிம்பத்தை உறுதி செய்யும் கட்டுரைகள்.  *****

Cutting for Stone by Abraham Verghese

               

                This book was recommended to me by a friend.  This author had written a foreward to the book ‘When Breath Becomes Air’ by Paul Kalanithi. I had read this book.    

                This novel is a story of ‘coming to age’ of a curious boy, who was born prematurely to an unwed mother, a nun and a dedicated nurse.  She was a keralite from India.  His biological father, an Englishman, whom she assisted in surgeries, was unaware of her pregnancy till the day she gave birth to twins.  He disappeared from the place on that day after trying and failing to get both the babies out alive.  Boy’s mother died in giving birth.  The twins, conjoined in the head, were separated after birth, and were taken care of by the lady doctor, a tamilian from chennai, who surgically separated them with the assistance of their adopted father, a surgeon and the lady doctor became their adopted mother.  Their adopted father was a Bengali doctor, trained in Chennai, working in Ethiopia (The characters in the novel are residents of Addis Ababa, Ethiopia – They work in a Hospital run by a Christian Charitable Institution).  He realizes his dream of marrying the lady doctor from Chennai and she understands and finally accepts that she had also loved him as much.  There is a girl calle Genet who grows up with the boys in the same house.  

                This novel is full of incidents that push the story forward.  It was like reading a thriller that too of a medical type.   It is a classical novel in the sense that the whole story has a circular form.  The troubles and complications start and in the end ultimately everything falls into their places with proper justification.  There are too many coincidences.   If there are, as some people call, post modernist novels, this one belongs to pre-modernist category.   I liked the writer’s skill in drawing a very large picture in a broad canvas, giving proper background in the history of Ethiopia. It could have been written more effectively with fewer words and more realistic way of not everything falling in their places.  This is not an ideal world where all mistakes are taken care of and all the good people are saved.  We are not so innocent any more.  That is why I consider that this novel belongs to an earlier era.

                The writer being a doctor has described a lot of medical procedurs which is its strength and its weakness.  It could have become a better novel with fewer medical details.  This would have fixed the focus on the novel’s strength of telling a larger story.  This novel is neither popular pulp variety nor a literary variety.  Two stars. 

நாம் நாமாக இருப்பதற்குப் பயிற்சி வகுப்புகள் உண்டா?

          மனிதன் சூழ்நிலைகளுக்குத் தகுந்தாற்போல் தன்னை மிக வேகமாக மாற்றிக் கொள்ளும் மிருகம்.  இந்தக் குணத்தின் காரணமாகத்தான் மற்ற மிருகங்களைப் போல் அப்படியே இருந்து விடவில்லை.  மற்ற மிருகங்களும் சூழ்நிலைக்குத் தகுந்தாற்போல் தங்களை மாற்றிக் கொள்கின்றன.   ஆனால் மனிதனைப் போல அவை முன்னரே திட்டமிட்டுச் சிந்தித்து,  என்ன நடக்கும் என்று எதிர்காலத்தைப் பற்றி யோசித்து எந்த மிருகமும் செயல்படுவதில்லை.  அதனால் மனிதனுக்கும் அடிப்படையில் எதையும் பயிற்சியின் மூலம் கற்றுக் கொண்டுவிடலாம் என்ற அறிவும், நம்பிக்கையும் இருக்கிறது.  பூமியில் மிக வெற்றிகரமாக  (‘வேறுள குழுவையெல்லாம் மானுடம் வென்றதம்மா’ – கம்பன்) எல்லா உயிர்களுக்கும் மேலாக ஆதிக்கம் செலுத்தி வருகிறான்.

            நவீன காலத்து மனிதர்கள், இந்த அறிவின் அடிப்படையில் வேலைகளுக்கான பயிற்சிகளில் ஈடுபடுகிறார்கள்.  டாக்டராகப் பயிற்சி, ஆசிரியர் பயிற்சி இன்னும் பல.   இதன் நீட்சியாக, டாக்டராக பயிற்சி பெறச் செல்லும் கல்லூரியில் சேர நிகழ்த்தப்படும் தேர்வுகளுக்கும் பயிற்சி,  இந்திய குடிமையியல் பணியில் (ஐ ஏ எஸ்) தொடங்கி, வங்கி எழுத்தர் தேர்வுக்கான பயிற்சி வழியாக, ராணுவ வீரர் தேர்வுகளில் தேர்வு பெறுவதற்கான பயிற்சி என்று நடக்கின்றன.

            தேர்வுகள் வைப்பதற்குக் காரணம் என்ன? ஒரு மனிதன் அந்தப் பணிக்குத் தேவையான அறிவு, மற்றக் குணங்கள் – உதாரணமாக டாக்டருக்கு எல்லா நோய்களைப் பற்றிய அறிவும், மருந்துகள் பற்றிய அறிவும் இருந்தால் மட்டும் போதாது, அது நோயாளி தன் முன் நிற்கும் போது ஞாபகம் வர வேண்டும், அவனுக்குத் நோயைப் பற்றி விளக்கக் கூடிய பொறுமை வேண்டும், குறிப்பாக மரணத் தருவாயில் இருக்கும் நோயாளி அல்லது மரணம் நிகழ்ந்துவிட வாய்ப்புக்கள் இருக்கும் போது அவனுடன் அவனுடைய குடும்பத்தினருடன் எவ்வாறு பேச வேண்டும் என்றெல்லாம் தெரிந்திருக்க வேண்டும் அல்லது தெரிந்து கொள்ளும் ஆர்வம் இருக்க வேண்டும்.  அந்தத் துறையில் ஆர்வம் இல்லாமல் பணம் சம்பாதிக்க வந்த மருத்துவர்களுக்கு அல்லது அம்மா அப்பா கொடுத்த மிகையான உந்துதலில் வந்தவர்களுக்கு, அது அது சாத்தியமில்லை.  தேர்வுகளுக்கு பயிற்சி அளிக்கும் நிறுவனங்கள் மாணவர்களின் மனம் குறித்து, ஆர்வம் குறித்துக் கவலைப் படுவதில்லை.  தேர்வு, கேள்விகள், பதில்கள் இவைதான் அவற்றின் மையப் புள்ளி, அத்துடன் பணம் சம்பாதிப்பது மிக முக்கியம்.  100 இடங்கள் இருந்தால் அதற்கு பல லட்சம் பேர் போட்டியிட்டால் அந்த நிறுவனங்களுக்கு மிக நல்லது. அவ்வளவு அதிகமானவர்கள் பயிற்சிக்கு வருவார்கள், அதிக வருமானம் கிடைக்கும். கல்வி எவ்வளவு கேவலமான தொழிலாகி விட்ட்து என்பதற்கு இது உதாரணம்.

            சரி, இப்படித் தேர்வு பெற்றவர்களுக்கு தொழில் மீது என்ன ஆர்வம் இருக்கும்? பணம் போட்டோம் அதை எடுக்க வேண்டும் பலகோடிகள் சம்பாதிக்க வேண்டும்.  ஐந்து நட்சத்திர ஹோட்டல் போல் மருத்துவமனை கட்ட வேண்டும் என்பது தான் அவர்களது கனவு.

            இதன் இன்னொரு பக்கமாக, பயிற்சிவகுப்புக்களின் மூலம் செயற்கையான மேல் பூச்சான அறிவையும் ஆர்வத்தையும் அளிக்கிறோம்.  உதாரணமாக, ஒருவன் விற்பனையாளனாக வேண்டுமெனில் நுகர்வோரைக் கண்டு புன்னகைக வேண்டும். பயிற்சியின் மூலம் அவன் சிரிக்க ஆரம்பித்து விடுவான் ஆனால் அவன் தனக்கோ அல்லது நுகர்வோருக்கோ உண்மையாக இருக்கிறானா என்றால் இல்லை.

            பயிற்சிகள் மூலமாக நாம் ஒருவனிடம் இல்லாத ஒரு குணத்தை அவனிடம் மேல் பூச்சாக இருப்பதுபோல காட்டுகிறோம்.  இல்லாத ஆர்வத்தை, (passion) உருவாக்க அது உதவாது.  அது அவன் தொழில் நடத்தும் விதத்திலும் வெளிப்படும்.  தன்னைத் தானே அவன் ஏமாற்றிக் கொள்ளவும், மற்றவர்கள் முன்னால் தன் இயல்புக்கு மாறாக நடிப்பதையும் அவன் உணர்ந்தே இருப்பான்.  ஒருவன் தன் அடையாளங்களை இழந்து வாழ்வதென்பது இல்லாமல் இருப்பதற்கு சமமானதே.

            நாம் நாமாக இருப்பதற்கு என்று எங்கேனும் பயிற்சி உண்டா?  பல சமயங்களில், நமக்குப் பிடிக்காத வாழ்க்கை வாழவேண்டி நேரலாம். ஆனாலும், தனக்குப் பிடித்தமான ஒன்றை மனிதன் மனதினுள்ளே தீபமாகப் ஏற்றிப் பிடித்திருப்பான்.  எப்போதாவது ஏற்ற சூழல் வாய்த்தால் அதை அவன் வெளிக்காட்டுவான்.  அது தான் வாழ்க்கை என்றே தோன்றுகிறது. 

Diary of a Bad Year J.M. Coetzee

Though I had this book in my collection, I had not read it.  Last week someone had referred to this book and my interest grew.  I started reading this book.   It is a different kind of an essay cum novel, where opinions about many things in the world are expressed and intermittently  a story unfolds.  It is a record of a book being written by an author and its effect on the typist hired to make a copy. She tells her husband the contents of the book the way she has understood and the husband also expresses his opinions first to his wifeon the subjects dealt with by the author. He entirely disagrees with the views of the author.  Thus, three way reactions have been recorded.  I am not convinced that it could be called a novel or diary or a book of essays.  It combines elements of all the three.  I agree with most of the opinions of the author which question everything that are taken for granted in this world.  He has mentioned facts to support his opinions. 

                A different kind of novel, but I had to force myself to finish it.  The strange mix of style, narration because of the contents. It disturbed my understanding of separate genre of books such as essays, novels stories etc.  Still a fresh genre.   Can try one time. ***(Three star)

God of Small things

When I read the novel ‘God of Small Things’ , I was young, say around thirty.  I had a high opinion of the novel and cherished its memory, narration, language and even talked to many people about that novel.  I became one of the admirers of Arundhati Roy.  Her subsequent essays reinforced my belief.  I hold her in high esteem.  I was anxiously awaiting her second novel to be released in 2017. 

 

                In the meantime, I had come across ‘God of Small Things’ and started to read it again.  I was more mature. Now, I am not easily moved by only by language or style or any single aspect of any text.  Again the novel proved to be good at my age (58).  While I skipped many descriptive passages, the strength of the novel lies in its subject.  A tragedy, flowing from the a drowning of a girl in the course of innocent childhood delinquency  and an extra-marital, intercaste affair which leads to unjustifiable death of an innocent The boy is separated man at the hands of police.  The children had to acquiesce a with a false version of the incident for the fear of going to jail for a crime they had not committed.  The injustice of the situation comes out very passionately. Because of this scandal in the house, and to save further damage of reputation and inquiry, the boy is separated from his mother and sister for the next 20 years till he becomes a young man.  He becomes somewhat mentally retarded.  Mother and daughter are also sent away from the place.  All this done to uphold societal values.  May be there are some fictional accounts but undoubtedly there are real life incidents in the novel.  THe power of the truth pushes the narrative forward.  The untouchable dead man, who did nothing as alleged, will continue to seek answers from the readers.

Now I understand the the reason for the author taking up the causes of downtrodden, better than before. 

                A very good novel in the first reading and good novel for a second reading. 

When Breath becomes Air by Paul Kalanithi

                        This book is written by a physician who had to undergo medical treatment for cancer himself.   Paul Kalanithii was initially trained in Literature in his B. A. and MA.  He studied Biology and then studied medicine and became a Doctor and then went on to become a neuro surgeon.  When he was to finish the course and become a full fledged surgeon he was diagnosed with cancer in the lung.  It was in stage IV and he had no hope.  But he sustained hope fully knowing that hope alone would not be enough.  He tried to face death as courageously as any human being could do.  He had written this short book before he died with the hope that it would be published posthumously.  Published it was and became a best seller in the US.

            One of the best books about illness, treatments, death and facing the inevitability of death.  Philosophy in action.

 Three Stars

Gulp by Mary Roach

            This books is about the alimentary canal.  It has many surprising facts about our digestive system.  But the narrative style was not good for me.  First it was the ways of telling things.  I compared this book with S.Mukherjee’s book on cancer and Gene. Not an easy book to read.  It could have been written in a more simple and straight language. 

            Some of the excellent passages from the book

“For every one cell of your body, there are nine smaller cells of bacteria.  Bacteria represent  a metabolically active organ in our bodies.  They are you.  You are them. It is a philosophical question Who owns who” 

“The parasite Toxoplasma infects rats but needs to make its way into a cat’s gut to reproduce.  The parasite’s strategy for achieving this goal is to alter the rat brain such that the rodent is now attracted to cat urine.  Rat walks right up to cat, gets killed, eaten.. If you saw the events unfold, you would scratch your head and go, What is wrong with that rat?”

“We are basically  a highly evolved earthworm surrounding the intestinal tract.  Eventually, the food processor had to have a brain attached to help it look for food, and limbs to reach that food.  That increased its size so it needed a circulatory system to distribute the fuel that powered the limbs. And so on.  Even now, the digestive tract has its own immune system and its own primitive brain, the socalled enteric nervous system.  I recalled what Ton van Vliet had said at one point in our conversation; ‘People are surprised to learn: They are a big pipe with little bit around it.”.

Two stars