On writing – A memoir of the craft, Stephan King

This is the first book of Stephan King that I have read.  I have seen voluminous books with his names in the Library, but never dared to touch any of them.  I considered it below my standard to read any of the thrillers by any writer.  Yes I could have read them in my twenties but not now.  Still I had to confront him.  His name appeared in the credits of two films I liked. Doleres and Misery.  Rather, I first saw the tamil version of the film Misery and found it different and I had my doubts. It could not have been the original imagination of a tamil writer or Director.   Later when I watched Misery, it turned out to be true.  The story attracted my attention and I found Stephan King’s name for the first time on screen.  While watching another very interesting film, Doleres, I found his name in the credits.  But my interests stopped there.  The dialogues of the film mostly based on the novel, contained very sensible lines.  I liked them.

            This kindled my interest in Stephan King and I started reading this book now I am writing about.   First part of the book is the actual memoir.  Stephan King writes about his life from his childhood.  HE had developed a passion for his books in early childhood and in high school he started writing stories in the school magazine.  He narrates his struggles for becoming a writer while doing all kinds of odd jobs for survival. His father had left his mother and his mother had to take care of Stephan King and his brother with her meagrely income. His life had been a struggle.  He kept his passion for writing alive and tried to get his stories published.  Many of his initial stories had been returned with rejection slips.  Ultimately, one story was published and publisher had sent a cheque for an unbelievable amount, unbelievable for him, for it was equal to an year’s income of his mother.  He was dumbfounded for sometime and shared this news of his success with his mother.

            He also narrates one incident.  He was signing away his new books at a book store.  There was a long queue.  One man standing in the queue showed him one manuscript he had sent to him many years ago.  This man was a publisher of a magazine.  He had the habit of keeping all the manuscripts received by him in proper form.  This story was not published. This man, standing in the queue, showed this manuscript to Stephan King and sought his signature.   This is one of the memorable incidents cited in this book.

            In the second part of the book the author describes the method and nature of writing and explains the intricacies of writing stories to the new writer.  HE repeats many of the techniques of portrayal, story telling and careful use of language by giving concrete example.  This may be of help to a person aspiring to be a writer, i.e. commercial writer.  Some of the editing tips, language tips and narrative tips are very useful.  But I found it slightly boring, though I finished the book.  Meant for young ones interested in knowing the art of story telling.

Tunnel by Javier Sabato

The author was a physicist belonging to Argentina who became a writer in his later years. Let me first write about the book and later about the author.

            This is a novel in flashback mode.  Juan Pablo Castel, recalls the events that led him to murder Maria Iribarne.  He was a painter.  He notices one women looking at a painting for a longtime.  He misses her that day and tries to find and meet her.  He succeeds in finding her after a long search and after a lot of efforts he meets her.  He falls in love with her and she appears to have fallen in love with him but hesitates to plunge immediately.  But ultimately she expresses her love.  They have good times and bad times, they indulge in love and in fights over small matters. Often they make up when they meet again.  He feels that  her ways are mysterious and tries to find the mystery.  When he finds out that she has a husband, another lover and that he is the third or he wildly guesses that there may be others. When he comes to this conclusion he tells her husband. Her husband is a cuckold, that is he knows his wife’s affairs with other men.   Enraged, he murders Maria iribane.

            While reading the novel, I had been, out of my prejudice or the current political correctness, giving clean chit to Maria till the end when the myth was blasted.  She turned out to be really bad or Is she?  My heart, till the end, refused to believe that she may be bad. But that was the surprise.

            When I searched about the author, I found out that he had been a believer is communism in his younger days and involved in activities of Argentine Communist Party.  But slowly he had developed doubts about communism and came to know about Stalin.  He was sent to study in Lenin Internation School in Moscow.  On the way, he escaped to Paris from Brussels and returned to Argentina with a Doctorate in Physcis and was involved in academics till his middle age.  After that he decided to leave academics for writing.  Tunnel was his first novel.

            Tunnel it appears had been appreciated by Camus, Graham Green etc etc.for its existentialism. 

            I, after briefly reading about his life in politics in his younger years, may interpret this novel as a parady on his love affair with Communism.  He was initially attracted and fell in love with communism and over a period of time he finds about its other side. And finally by murdering Maria, he killed his belief in communism.

            The narrative was very fast moving and emotional.  A very good, small (100 pages) novel. I liked it. 

Laws of Medicine – Siddharth Mukherjee

             Having read two excellent books by Siddharth Mukherjee, that are ‘Emperor of All Maladies’ and ‘Gene – An intimate story’ I have become a fan of him

            He reinvigourated by interest in biology which was kindled by Richard Dawkins earlier.  This book, The Laws of Medicine’ is slightly different in focus in the sense that it talks about the dilemma, trials, errors and new knowledge gained by any doctor primarily due to his experience rather than strictly medical methodology and procedures.  IT is an essay on his experience as a doctor which he looks at objectively as a third person.

            There are immutable laws of physics and chemistry.  But in biology, he suggests that there are surprises, discoveries, experiences with patiens which can only be described as successful by chance. Or where an effect of a medicine gives not anticipated outcomes but unencountered fatal consequences.  Doctors have to face these kinds of situations in their routine.  One medicine which resulted in wonderful recovery of a patient, may turn out to be dangerous for another patient, though the procedure followed in the same.  Biology is not an exact science. 

            This book confronts the readers with the situation that trials and errors are the ways of medical practice and while there are set procedure for curing an illnesses you have to be ready for unanticipated outcomes.  For example, medical tests designed so meticulously, may give correct results in 99 cases but the same tests may not give correct results in one patient.  This may be a negligible percentage.  But you cannot always be sure that in a particular case the results may be correct.  You have to rely on other tests, other symptoms, or factors which existed which a doctor could not guess or anticipate.   Interpretation of data is required.  Here intuition works.  Sometimes it may not work.  But doctor has to decide.  This is Doctor’s Dilemma.

            Author gives an illustration.  There was a patient who came with the complaint that his weight was decreasing without any obvious illness or pain.  There was no fever, no pain and no symptom.  Scores of tests did not reveal anything wrong.  After many days, the doctor noticed the patient in the lobby of the hospital.  HE was discussing something with another man.  The other man’s dress/behaviour made the doctor guess his area of living.  It occurred to the doctor that the area was famous for drug addicts.  HE remembered that lab technician who drew blood from the patient had commented that the patient’s veins had all been pinched. The doctor connected the dots that the patient might have some connection with the drug users and the fact that his veins had been pinched many times.  HE ordered tests for HIV and the  blood tests confirmed HIV.     

            This books gives an useful insight into the minds of Doctors. 

விநாயக முருகனின் ‘சென்னைக்கு மிக அருகில்’

விநாயக முருகனின் முதல் நாவலான ‘ராஜீவ் காந்தி சாலை’யைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருந்தாலும் இதுவரை அதைப் படிக்க முடியவில்லை.  ‘வலம்’ படித்தேன். அதன் மையக் கருத்து நன்றாக இருந்தாலும், ’நரிகள்” மனிதர்களை நினைவூட்டினாலும்,  சரித்திர நிகழ்வுகளை மீளூருவாக்கம் செய்தாலும் அதன் மொழியில் இருந்த ‘Objectivity’ யின் காரணமாக நேரடியாக பாத்திரங்களின் துயரங்கள் செய்திகளாகப் பதிந்தனவே அன்றி, உணர்ச்சிபூர்வமாக என்னைத் தொடவில்லை. இன்னும் நெகிழ்வான மொழி தேவை என்று நினைத்தேன்.

            ’சென்னைக்கு மிக அருகில்’ நாவலின் தலைப்பு சென்னையின் நில வேட்டைத் தொழிலில்  (ரியல் எஸ்டேட்’ டை வேறு எவ்வாறு அழைப்பது) மிக அதிகமாகப் பயன்படும் ஒரு மாயச் சொற்றொடர்.  திருச்சியைக் கூடச் சென்னைக்கு மிக அருகில் என்று சொல்லும் காலம் வரும் என்கிறார் வி.மு.

            பயிர்த்தொழில் செய்பவர்களின் நிலைமை, சென்னைக்கு அருகாமையில் இருப்பதன் காரணமாக நலிந்து, பணமென்னும் மாயையில் சிக்கி அழிவதையும், அவர்களது நிலங்களைப் பெரும் முதலைகள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பறித்துக் கொள்வதையும் கருப்பொருளாகக் கொண்டிருக்கிறது இந்த நாவல்.

            நிலத்தையும், அதன்மூலம் பணத்தையும் வெகுவாகச் சேர்த்தவர்கள் பண்பாட்டுத் தளத்தில், தொலைக்காட்சி நிறுவன்ங்களையும், நடிகைகளையும், தயாரிப்பாளர்களையும் தமதாக்கிப் பண்பாட்டு ஆதிக்கத்தைச் செலுத்துவதையும் சொல்கிறது கதை.

            விளிம்புநிலையில் இருப்பவர்களுக்கு எந்த இடமும் இல்லை.  மத்திய வர்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர்களுக்குக் கனவுகளைக் காட்டி நிலத்தை அபகரித்து, வீடு தேவைப்படுவோருக்கு கனவுகளைக் காட்டிப் பணமூட்டைகளைச் சேர்த்து நிகழும் இந்த விளையாட்டில், எளியவர்கள் யாவரும் தமது இடம் எது என்று தெரியாமலேயே தடுமாறி அலைந்து ஓய்கிறார்கள் அல்லது தோற்று ஓடுகிறார்கள்.

        மிகச் சிறப்பாக அமைந்திருக்கும் கதையோட்ட்த்தில் பண்பாட்டுச் சீரழிவின் அம்சங்கள் மிக நன்றாக காட்டப்பட்டாலும், உடற்களி பற்றிய நேரடி வர்ணனைகள் அடிக்கடி தேவையில்லாமல் சேர்க்கப் பட்டவை போல் தோன்றுகிறது.  பூடகமாகச் சொல்லி விட்டிருந்தால் நாவலின் போக்கில் எதுவும் பாதித்திருக்காது.  நாவலாசிரியரின் ‘அறம்’ குறித்த சந்தேகத்தை அது எழுப்புகிறது.

            விட்டு விலகி நின்று கதை சொல்லும் பாணியைக் கடைப்பிடிக்கும் விநாயகமுருகனின் கதாபாத்திரங்களின் துயரங்கள் மனதைத் தொடுவதில்லை. மூளையைத் தொடுகின்றன.  ஒரு கலைப்படைப்புக்கு உணர்ச்சிகளை எழுப்புவது சிறப்புச் சேர்க்கும்.  அல்லது அது ஒரு வெற்று விவரிப்பாகவே நின்றுவிடும் ஆபத்து இருக்கிறது.  இதற்கு முந்தைய நாவலிலும் இதை நான் உணர்ந்தேன்.  வாசகனுடைய உணர்ச்சியைத் தீண்டும் படைப்புகள் அவனை மிகவும் பாதிக்கும் என்பதை நாம் அறிவோம்.  தமிழ்நாவலில் உச்சத்தைத் தொடும் கதாபாத்திரங்கள் ஏதோ ஒரு கட்டத்தில் உணர்ச்சிகளின் வழியே நம் உள்ளத்தில் புகுந்தவர்களே.

            இந்த நாவலின் போக்கில் அறம் என்ற பேச்சுக்கே இடமில்லை. அது தவறில்லை. அறம் என்பதன் மீதே நம்பிக்கையற்றுப் போக சமூகத்தில் அதற்கு எந்த மதிப்பும் இல்லை. ஆனால் ஆசிரியன் அறத்தின் மீது நம்பிக்கை வைத்திருப்பதன் காரணமாகத்தான் எழுதுகிறான்.   அதனால் மதிபீட்டுச் சரிவுகளைக் காட்டும் இந்த நாவலில் அறத்தில் குரலைக் கேட்க முடிவதில்லை.  எல்லாமே நடந்தே தீரவேண்டும் என்ற விதியின் கீழ் நடப்பது போல நிகழ்கின்றன.  ஆசிரியனின் பார்வை என்ன என்பது நமக்குத் தெரிவதில்லை. அவசியம் இல்லை என்று அவர் நினைத்திருக்கலாம்.  நிலவேட்டைத் தொழிலில் அது காணாமல் போய்விட்டதை நாவல்  பதிவு செய்கிறது.